top of page
Zoeken

Waar dromen, angsten ontmoeten.


We kennen allemaal de uitspraak wel " if you can dream it, you can do it"

Maaar waar waar houvast ontbreekt, en onduidelijkheden zorgen voor onzekerheden. Ga je jezelf steeds vaker afvragen hoe dan?


Dat gevoel wat je langzaam bekruipt, is het de leeftijd of de tijd die verloren is gegaan. Waarop je terugkijkt op je verleden en het voelt alsof je niet de juiste keuzes hebt gemaakt. Een pad hebt moeten bewandelen wat niet die van jou leek te zijn, of toch wel? Het was grotendeels gevormd door niet in verbinding te staan met jouw eigen verhaal. Was het dan het verhaal van de mensen om je heen wat jou zo bezig hield. Wilden je zo graag de verandering zijn voor hun, dat je zelf vergat wat je voor ogen had?


Verloren tijd krijg je namelijk niet meer terug. Maar maakt het mij dan juist angstig om na te denken of ik nog wel genoeg tijd over heb om te veranderen wat ik allemaal nog graag wil zien, ervaren, voelen, en vooral vastleggen voor de toekomst. Het word zo mooi gezegd, leef in het hier en nu en geniet van de momenten die er nu zijn. Maar zonder enige zekerheid van de toekomst of hoe die eruit gaat zien, of hoe die zich gaat vormen word de onzekerheid die dit met zich meebrengt een dagelijkse dosis aan onrust. Om maar te zwijgen over alle verlangens en eenzaamheid die tegelijkertijd aanwezig zijn. Zoveel emoties die zich ontvouwen, tastbaar zijn. En tegelijkertijd onbereikbaar voelen.


De angst om alleen te eindigen -


Hoe kan een gedachten zo met je aan de haal gaan? Het doet me denken aan het ergste wat me zou kunnen overkomen. Misschien heel heftig om hier over na te denken, want waarom zou je hier over na willen denken. Welke gedachtes herhalen zich steeds vaker in mijn hoofd als ik denk aan de rest van mijn leven, alsof ik als 80 jaar oud ben. Wat ik overigens natuurlijk niet ben. Toch is het gevoel steeds vaker aanwezig, dat mijn dromen en angsten heel dicht bij elkaar staan. Wat als ik straks inderdaad oud ben, en zogezegd op mijn sterfbed lig terugkijkend op het leven wat ik niet heb kunnen beleven zoals ik het wou? Wat als ik nooit mijn dromen waar heb kunnen maken?

Wat als ik helemaal alleen eindig, zonder mensen om me heen. Zonder echte liefde te hebben gekend. Geen gezin, geen kinderen. Geen wereldreizen, geen carrière waar ik gelukkig in ben geworden. Is het stom dat je hierover nadenkt terwijl je pas 35 bent maar tegelijkertijd geen idee hebt waar je momenteel met je leven naar toe wil of waar je staat? Jezelf opnieuw leren kennen en vorm geven aan een nieuwe jij, geeft me soms een onzeker gevoel.


Niemandsland-


Het voelt alsof ik ergens in niemandsland sta, aan de rand van een klif. Overkijkend over een hele wereld aan opties, en toch geen optie heb. Alsof dingen al besloten zijn. Toen ik eenmaal met de middelbare school was gestopt, die ik overigens niet had af gemaakt door vele pesterijen. Kenden ik helemaal geen vrijheid. Ik heb geen tijd gekend waarin ik mezelf enigzins kon ontwikkelen. gemiste kansen, geen werk gevonden wat ik echt leuk vond ( want ik kon nooit baantjes behouden of was mentaal niet in staat te werken) overigens raakten ik al jong in giftige relaties, die me ervan weerhielden te ontdekken wat ik zelf belangrijk vond in het leven. Geen vakantie met vrienden, want die had ik toen er tijd niet . Geen grote feestjes, en hechte vriendschappen waarin ik het gevoel had dat ik ergens bij hoorden. Niet onbezonnen jong kunnen zijn, en jezelf echt leren kennen. Ik was namelijk altijd bezig met te verbergen van wie ik was. En droeg zogezegd een masker naar de buitenwereld.


Het voelden voor mij alsof ik een pion was op een speelbord, waarin ik altijd verloor. Geen controle had op de uitkomst ervan, en geen bezit had over mijn eigen verlangens of wat ik belangrijk vond.



Dromen lijstje -


Her klinkt misschien raar, maar dromen we allemaal niet ergens van? Zijn deze dromen niet ook bepalend voor een bepaalde motivatie of drijfveer. Maar wat als deze dromen omslaan in angst dat ze nooit zullen gebeuren? Dan word het helaas een ander verhaal. Al jaren lijkt het alsof elke keer als ik ergens naartoe reik, een bepaalde droom die ik wil waarmaken, ik ergens stop en niet verder kan. Alsof er een groot stop bord voor me staat waar ik niet omheen kan. Onafgemaakte projecten zoals het schrijven van een gedichtenbundel, het schrijven van een boek, mijn creativiteit tot uiting brengen, elke keer weer opnieuw lijkt het alsof een onzichtbare kracht ervoor zorgt dat ik "bang" ben om niet de juiste manier te vinden om iets te voltooien. Ik kan ook gewoon niet de vinger erop leggen waarom ik maar niet doorzet. Bang om te falen, of bang om iets af te ronden. Fases van intresse lijken zich af te wisselen en ik kan nooit eens mijn focus behouden en dan dwaal ik weer af.


Gedachtes over mijn dromen blijven bestaan. Zoals dat ik meer van de wereld zou willen zien, reizen door landen met fantastische uitzichten en deze fotograferen. Met een camper roadtrips maken, en deze neerzetten waar je maar wil. Vakanties waarin ik kan gaan diepzee duiken, en lange wandelingen maken over het strand. Lopen door de straten van Italië, of varen door Venetië in een gondel. Door de mooiste berggebieden wandelen, en de natuur bewonderen. Kampvuur maken, en van mij part marshmallows roosteren. Avonturen beleven, en erna erover kunnen vertellen en met een gelukzalig gevoel terug denken aan herinneringen die je creëert.


Oh wat zou ik graag gewoon alles achter laten en het gewoon doen.

Gewoon zien waar het me brengt, en achteraf pas erover na hoeven te denken.


Zo ook mijn verlangens naar de toekomst van samen, samen in verbinding staan met een partner hierin. De weg bewandelen van samen groeien, en een gezin krijgen . Altijd heb ik ervan gedroomd te trouwen in de meest geweldige jurk, op een mooie locatie omringt door de natuur en landschap met bomen en bloemen.

De blik op zijn gezicht als hij mij ziet komen aanlopen. Het gevoel van veiligheid en liefde. Ik heb zelfs al jaren geleden een gedicht geschreven wat ik wil opdragen als ik ooit die persoon zou ontmoeten, noem me gek of raar. Het is een vorm van geloven denk ik dan maar.


The list go's on and on -


Het lijkt met de jaren of mijn lijstje steeds groter wordt in plaatst van dat ik dingen kan afstrepen die ik al heb gedaan of bereikt. Worden er juist alleen maar meer dingen aan toegevoegd en zo komt dan het gevoel regelmatig om de hoek, wat als ik helemaal niet genoeg tijd heb ? Wat als mijn leven niet uitgestippeld kan worden door te dromen over van alles en nog wat. Wat houdt me tegen om echt te geloven dat er mogelijkheden zijn dat ze werkelijkheid kunnen worden? Het is allemaal niet zo simpel als oké jij wil meer reizen, ga reizen. Daar moet je geld voor hebben. Maak dingen af, want dan heb je in ieder geval iets afgemaakt

Daarvoor heb je dan weer wijsheid nodig hoe dit te doen?


Een perfecte partner kan ik ook niet toveren met een toverstaf, en ik ben geen tovenaar die mezelf kan verplaatsen van plek naar plek. Al zou dat in dit geval enorm handig zijn. Maar goed het hele punt want ik wil bereiken met deze blog is dus.


Wat doe je met je tijd, als je bang bent dat de tijd te snel gaat?


Benut je de tijd die je hebt om verdrietig te zijn over het verleden wat je niet kan veranderen of ga je mogelijkheden creëren om het in de toekomst anders te gaan doen?


Want wie wil er nu later inderdaad op zijn sterfbed terug kijken op een onvervuld leven. Niemand toch!


Vervulling van waar je hart van gaat flikkeren, waar je vlam van aan gaat. Daar moet je naar streven. Al lijkt het nog zo onmogelijk, en heb je verdriet om wat er nu niet is. Hoe kan je datgene manifesteren wat jij graag wil? Het zal er niet zijn in èèn dag, ook waarschijnlijk niet binnen een jaar. Of misschien wel, je weet het nooit. Maar verlies nooit de hoop! Hoop is waardoor je je dromen levend houdt. Waar een wil is een weg zeggen ze altijd, en deze weg moet je gewoon zien te vinden.


Ik heb deze weg nog niet helemaal gevonden, dat wil niet zeggen dat ik die niet vind. De weg waarin ik wel weer ga geloven dat ook ik al deze dingen in mijn leven kan krijgen. Ik wil later namelijk terug kijken op een mooi leven, gevuld met de rijkste herinneringen aan avonturen, liefde en vooral voldoening.


En dat gun ik jou ook!



Liefs, Marissa ❤️

10 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

Comentários

Avaliado com 0 de 5 estrelas.
Ainda sem avaliações

Adicione uma avaliação

Word lid van mijn mailinglijst

Bedankt voor het vertrouwen.

©2024 door MENTTALIS. Met trots gemaakt met Wix.com

  • X
  • Instagram
bottom of page