De conclusie zo duidelijk, waar je ooit geen stem leek te hebben en waar je niet het vermogen had om voor jezelf op te komen om wat voor reden dan ook. Heb je dat nu wel, door je volwassen deel aan te spreken kan je nu alsnog dat gedeelte in jezelf aanspreken en eindelijk gehoor geven aan wat je toen niet deed. Aan alles wat verloren gegaan is in tijd en waar je moeite had om dit los te laten omdat je niet de woorden hebt uitgesproken die je wilden. Omdat je bevroor, simpelweg angst voelden om jezelf uit te spreken. Mag je nu alsnog de keuze maken om dit juist wel te doen. Je mag waarde hechten aan wat jou verdriet heeft gedaan of pijn heeft veroorzaakt. Niet om de ander een schuldgevoel te geven, maar om de verandwoording terug te geven aan de andere persoon. Jij hebt het ervaren zoals jij dat hebt gedaan en het is jouw recht om jouw beleving te mogen uiten. Je hoeft jezelf niet de mond te laten snoeren hierin. Ik heb dit te lang gedaan waardoor ik jarenlang met wonden ben blijven rondlopen, omdat ik ervan was overtuigd dat ik het had verdiend. De overtuiging was zo diep verzonken in mezelf, dat ik terug moest keren naar de realiteit. Mezelf weer moest terug halen naar het hier en nu en mocht gaan kijken wat ik hier van mocht leren.
De schade van een giftige relatie -
Toen ik ongeveer 21 jaar was leerden ik een jongen kennen, na een moeilijke periode van mijn 17 tot 19 al in een slechte relatie te hebben gezeten van een 3 jarige knipper licht relatie, waarin ik zowel geestelijk als lichamelijk kapot was gemaakt en ik seksueel was misbruikt, en er ook gedreigd was met fysiek geweld was ik heel erg kwetsbaar geworden. Ik was het meisje wat zogezegd al vanaf haar jongere jaren beschadigd was geraakt in haar zelfbeeld. Ik had geen grenzen, was een enorme pleaser en kenden geen normen en waardes. Ik wilden zo graag geaccepteerd en geliefd worden dat ik ging zoeken op plekken waar ik nog erger werd beschadigd. Ik wist niet beter, dat deze vorm van misbruik zoiets als trauma hechting juist om die reden bleef ontstaan. Ik hield het zelf in stand, omdat ik geen eigen individu was. Alles wat me werd gezegd, daarin vormden ik een beeld wat de ander van mij wilden zien. Deze zogezegde relatie begon met tal van waarschuwingen die ik toen in de wind heb geslagen. Zoals een ex vanuit zijn kant die mij meteen vanaf het begin bedreigden, en lastig viel en hij hier vrij weinig mee deed, dan te benoemen dat ze zogezegd psychisch niet in orde was. Hij die dit gedeelte helemaal nog niet had afgesloten, en onder andere onze slechte communicatie en de ruzies die al snel vorm begon te krijgen over onder andere zijn ex, haar gedrag en zijn gedrag na onze ruzies. En mijn grote onzekerheid, angsten en minderwaardigheidscomplex die steeds meer op de voorgrond begonnen te staan. Ik begon mentaal steeds verder achteruit te geraken, en waar ik al jaren kampten met ocd oftwel skin picking disorder begon te steeds ergere vormen aan te nemen als een soort van coping mechanismen om te ontvluchten aan mijn emoties van schaamte, schuldgevoelens, angst en boosheid. Steeds vaker overheersten het gevoel dat ik op de tweede plek stond, dat ik niet belangrijk genoeg was, en dat ik nooit de plek kon innemen van zijn ex. Note bene als er iets met haar aan de hand was, dan moest en zou hij eerst naar haar toe gaan, iets waardoor deze gevoelens werden bevestigd keer op keer. Zonder dat er rekening werd gehouden met mijn emoties en gevoelens, had ik beter moeten weten en toen moeten opstappen. Maar ik hield me mond, en zei niks. Stond met me voeten vaak aan de grond vast genageld als dit weer gebeurden. Want wat moest ik anders? Weggegaan en mezelf op de eerste plek zetten was nu niet bepaald iets wat ik kenden of waar ik het gevoel van had dat ik daarin een keuze had. Zo gingen er jaren voorbij, waar ik genoegen nam met onder andere leugens, geheimen, dat ik werd gekleineerd en dat er vaak ook dingen werden gezegd waardoor ik nog minder eigenwaarde over mezelf kreeg dan dat ik al had. Je kan je voorstellen dat ik mezelf totaal kwijt was geraakt, terwijl ik eigenlijk in al die tijd al niet eens wist wie ik was. Ik voelden mezelf een marionet aan touwtjes, beïnvloedbaar voor alles en iedereen die mij enigzins kon sturen of vast had in een soort van greep waar ik maar niet uit leek te komen. Ook zijn ouders waren niet bepaald blij met de relatie, en benoemde mij vaak als mentaal onstabiel en een drama queen.
Bijna 9 jaar zat ik vast in een soort van rode zee aan red flags die ik zelf niet zag. En ik zal niet alleen praten over de fouten die zijn gemaakt vanuit de andere kant, want ik ben me ervan bewust dat ik dit zelf in stand heb gehouden. Ik heb ook heus fouten gemaakt, en ik ben ook niet perfect. Niemand is dat, en iedereen heeft zijn of haar lessen te leren. Maar als ik kijk naar het aandeel waar ik op terug kijk bij mezelf dan komt het erop neer dat ik geen liefde kenden voor mezelf. En ik dus altijd meer van de ander hield dan dat ik dit van mij deed. Dit veroorzaakten claimerig gedrag, verlatingsangst, en emotie disregulatie. Waarin ik dus niet in staat was als een volwassene te reageren maar altijd van mijn kind pijn omging met elke vorm van afwijzing. Dit zorgden voor een heel ongezond klimaat binnen de relatie, en dit werd mij ook dan ook bestempeld dat ik de zogezegde toxische persoon was in de relatie zelf. Maar er werd niet gezien, of verandwoording genomen dat door de onveilige omgeving die vanuit de andere kant werd gecreëerd dat dit juist hetgene was waardoor dit alleen maar erger en erger werd. De schade die werd aangericht hierdoor heeft zich jaren opgehoopt in mijn lichaam.
Na bijna 9 jaar kwam de relatie tot een einde. Na een lange periode van 4 x uit elkaar te zijn geweest en de laatste periode niet meer officieel samen te zijn geweest was het wel duidelijk dat we vooral moesten stoppen met trekken aan een dood paard.
Na een periode waarin duidelijk werd dat er veel naar boven was gekomen wat verborgen was gebleven, waren de scheuren niet meer te herstellen. En was het vertrouwen volledig gebroken.
Ik was kapot, volledig aan de grond met mezelf na het vechten na al die jaren om maar de liefde te krijgen die ik zo graag wilden, die ik zelf altijd had gegeven en duidelijk was geworden dat de ander niet hetzelfde had ervaren als jij zelf. Dat was nog de hardste klap van allemaal, en waarom was dit de harde klap. Precies omdat ik altijd maar bezig was met de buitenwereld, nooit met mezelf. Ik was niet belangrijk, iedereen om me heen wel. De woorden galmden door en veroorzaakten een trauma, eentje die ik niet kon bevatten. Hoe kan iemand zolang met je samen zijn terwijl het eigenlijk helemaal niet goed was, niet gezond, niet oké hier zelf ook aan bijgedragen hebben en dan ook nog toegeven dat jij degene was die er meer om gaf? Het voelden alsof er op die dag een stukje van mezelf stierf. En dat klinkt misschien heel heftig. Maar op dat moment was dit echt zo.
Een soort zwarte vlek op mijn hart en ziel -
De flashbacks begonnen meteen na de daadwerkelijke relatie breuk, ik had al een vorm van ptts door voorgaande trauma's die ik had opgelopen, dus dit had we eigenlijk nog een schepje daar bovenop gedaan. herinneringen en nachtmerries aan wat er was gebeurd. Ook aan de mooie dingen en aan de liefde die ik had gevoeld. Het was al een film op repeat, en tegelijkertijd een enge film waarin ik mezelf heel veel verdriet zag hebben. Elke keer weer als in me ogen dicht deed was ik terug in een bepaald moment. Het was moeilijk en heel zwaar, en ik raakten in een diep donker zwart gat en periode van mijn leven. Elk weekend was ik dronken, en ik kwam ook in aanraking met drugs. Ik ging alles verdoven wat ik voelden, om maar niet in contact te staan met de realiteit want die was simpelweg te duister voor mij.
Maanden lang was ik op de vlucht voor mezelf, jarenlang was ik aan het ontkennen. Doordat ik dit heb gedaan heb ik mezelf ontzettend lang vastgehouden in het verleden. Ik zat vastgeketend aan kettingen van mijn eigen demonen. Ergens wilden ik ze behouden, alsof ik mezelf wilden straffen. Dat ik het allemaal fout had gedaan, dat ik het verdienden om hieronder te lijden. Want ik verdienden geen verlossing. Ik was het toch niet waard? Dat was mijn overtuiging. Jaren gingen er voorbij en helaas ook andere ongezonde relaties kwamen voorbij. Ik bleef vast zitten in een soort van paradox, een herhalend patroon van mijn eigen verleden. Omdat ik mezelf niet beter gunden dan dat.
De cirkel doorbreken -
Toen ik eenmaal werd wakker geschud door een laatste mislukte relatie, iets wat ik beschreef in èèn van eerste blogs ging ik pas inzien wat er al die tijd nu echt mis ging in elke relatie waar ik mezelf telkens in bevond. Het was een soort van herhaling op een les die ik nog steeds niet had geleerd. En dat was de les van zelf liefde en eigenwaarde. Het patroon wat zich telkens terug aandiende in 2024 was duidelijk. Ik moest door de oncomfortabele gevoelens heen werken, voor mezelf instaan, ontdekken wat ik belangrijk vind in connecties en wat ik absoluut niet meer wil. Ik moest opnieuw leren zien wie ik kan en mag zijn. Maar vooral leren accepteren wanneer de ander mij niet respecteert en dan netjes afstand nemen en doorlopen. En dit keer zonder mezelf af te vragen of ik wel goed genoeg ben, of dat dit dan aan mij ligt of de ander dit vind. Minder op mezelf te betrekken, en mijn kracht hierin te vinden.
Triggers herkennen -
Ik ben met name gaan herkennen wanneer mensen niet oprecht zijn, wanneer ze oude wonden aanraken en wanneer ik nu voel wanneer ik niet de juiste plek ben. Ik voel nu beter aan wanneer iets wel of niet goed voelt. En wanneer iemand respect heeft voor mij of juist niet. De balans waarin ik reageer vanuit emotie of bewustzijn word steeds beter en ik kan steeds vaker en sneller keuzes makes die komen vanuit mijn onderbuikgevoel.
Ik baseer keuzes niet meer op angst voor afwijzing. Of om alleen te zijn, want eenzaamheid heb ik doorgrond en dit doet ongelooflijk veel pijn. Maar daarin ga je wel leren herkennen wanneer je dus keuzes maakt gebaseerd op niet alleen willen zijn of uit verbinding.
Al met al is dit mijn weg naar vrede sluiten met het verleden. Alle stukjes met elkaar te verbinden. En hierin een laatste blog te wijten aan wat ongezonde situaties met je kunnen doen. Het is een soort van krachtig gebaar naar mezelf, hoe ik nu omga met emoties, pijn, en alles wat hier bij komt kijken. Door het te zien, te voelen en omarmen. Ik geef de 20 jarige versie van mezelf een podium om op te staan. En zeg nu, je bent vrij van schaamte. Je mag nu eindelijk een stem hebben hierin.
Je was en bent altijd al genoeg geweest, je moest het alleen zelf nog zien.
Because when the time is right, your eyes will see that you were always enough for me -
Liefs, Marissa
Comments