Maskers dragen, we kennen het misschien allemaal wel, maar wat als dit je hele identiteit overneemt? Want als dit het enige is wat je kent en je dit al je hele leven lang doet?
Jep it is me, het was mijn overlevings strategie geworden om te overleven binnen een keiharde maatschappij waarin we worden beoordeeld als we enigzins "anders" zijn.
Van het friemelen aan je haar, ongemakkelijkheid, nagelbijten, skin picking, sociaal ongemakkelijkheid, het lastig vinden om oogcontact te maken, niet weten wat voor houding je moeten aannemen, niet weten hoe je een gesprek begint of gaande houdt.
Waarbij ik mezelf in sociale gelegenheden dus opstel als, de sociale butterfly die outgoing is en met iedereen gemakkelijk een gesprek aangaat, ben ik van binnen de awkward terug getrokken weirdo die helemaal niet weet hoe ik een gesprek begin als de ander niet een onderwerp kiest waar ik over mee kan praten. En zal ik zelf niet snel een gesprek starten als ik niet zeker weet dat ik een onderwerp kan kiezen waarmee ik een gesprek gaande mee kan houden. Want awkward stiltes vind ik verschrikkelijk, en dit maakt dat ik in me hoofd druk bezig ben over Analyseren van een dusdanig gesprek met anderen voeren dat ik zogezegd goed en sociaal genoeg overkom bij de ander dat ik voordat ik aan een gesprek begin al voorbereid ben. Dit is natuurlijk eigenlijk al vermoeiend voor mezelf. Appen gaat me dan ook een stuk gemakkelijker af, dan bv face to face contact. Aangezien ik dan met veel meer rekening moet houden zoals het juiste oog contact en lichaamstaal. Welke houding neem ik aan? Gelukkig gebeurd dit alleen bij mensen die ik niet goed genoeg ken. Daarbij is het zogezegde masking het meeste aanwezig. Omdat ik simpelweg niet weet hoe er wordt gereageerd als ik mijn zogezegde adhd kantjes laat doorschijnen.
Als ik bv over iets vertel waar ik zelf helemaal blij van word dan is het voor mij ontzettend makkelijk om hierover te praten. Maar wanneer ik dus moet luisteren naar wat een ander te zeggen heeft en dit interesseert mij niet dan is mijn vermogen om te luisteren dus als snel weg. En dit is soms het gevolg dat dit overkomt dat ik niet geïnteresseerd bent in de ander. Terwijl dit overigens totaal niet zo is, mijn brein werkt nu eenmaal anders en slow proces verwerking speelt hierin ook een rol. Ja leg dit maar even uit aan iemand die dit niet heeft, dat is dus bijna onmogelijk. Want hoe leg je uit dat je brein anders werkt en je daardoor niet hetzelfde functioneert een neurotypical persoon. Niet het meest makkelijke gesprek, en hierdoor vind ik vaak dan ook geen aansluiting bij dit soort mensen. Het voelt alsof ik een videoband probeer af te spelen terwijl hun een dvd speler zijn.
Dit is eigenlijk een kant van mij die mensen niet kennen, en waar ik niet snel over zal praten. Want ik denk dat ik ergens autistische trekjes heb die ik dus vaak verberg achter een soort van gekopieerd beeld dat ik heb gecreëerd door andere "na te doen" hoe leg ik het beter uit dan gedrag te kopiëren en dit eigen te maken.
Het zogezegde maskeren van bepaalde gedragingen, je trekjes.
Als een robot ben ik mezelf door het leven gaan voortbewegen.
Alsof ik helemaal niet meer weet wie ik eigenlijk ben, en wie ik al die jaren echt ben geweest. Steeds meer en meer begin ik dingen te herinneren uit mijn kindertijd en wat me opvalt is dat ik zoveel heb weggestopt, zoveel dingen mezelf ben gaan aan leren om maar niet met mijn gevoeligheid te worden vergeleken, nee alles behalve dat. Want ik wilden gewoon "normaal" zijn.
Het gevolg van mijn eigen gevoeligheid is dat ik niet in staat ben te accepteren dat ik hoge pieken en dalen ken. Mijn hsp oftewel hoogsensitiviteit heeft altijd op de voorgrond gestaan en hierdoor werd ik altijd gezien als de "drama queen" waar geen enkele vorm van empathie voor bleek te zijn. Ik ging mezelf hoe langer hoe meer aanpassen naar hoe anderen mij wilden zien. Een stuk karton zonder enige vorm van emoties, verdrongen achter een masker van neppe opgewektheid en te doen alsof ik werkelijk gelukkig was!
Overigens heb ik extreme moeite hebben met veranderingen (dit was overigens altijd al zo, onduidelijkheid, verwarring, onregelmatigheid, sensorische verwerking van geluid en licht, meltdowns, shut downs, prikkelbaar zijn en woede uitbarstingen.
Door meer praten en vooral begrip te krijgen en hierin gezien te worden. Iets wat ik totaal niet ken vanuit mijn verleden, aangezien ik me zo erg schaamden voor al deze dingen dat ik er niet voor uit durfden te komen. Nu doe ik dat wel, en merk ik dat het helemaal niet erg is om bv "anders te zijn dan iedereen" alles in het leven heeft voor en nadelen , en je moet er mee leren leven en omgaan. Maar het maakt je niet minder, of een slechter persoon. En wie jou raar vind of je hierop beoordeeld heeft zich nooit in jouw schoenen kunnen verplaatsen, en die zegt dan ook meer over de ander dan over jezelf.
Ook al leer gaandeweg steeds meer over mezelf kennen nu, want ja wat ik al zei eerder heb gezegd in deze blog. Ik heb werkelijk geen idee wie ik op dit moment ben. Het hele proces usmasking is pittig, en ontzettend zwaar met heel veel emoties, verdriet en eenzaamheid. Jezelf ontdoen van alle patronen, alle maskers die je had voor elke gelegenheid. Het waren er zoveel dat je zelf de tel was kwijt geraakt. En nu voel je je naakt, volledig bloot gesteld aan de menigte om je heen. Dit is wat het is, what you see is what you get. Shit, dit is zo ontzettend confronterend voor mezelf. Iedereen kan mij zien, durf ik mezelf al wel te zien? Durf ik alle delen van mezelf aan te kijken. Zonder filter, zonder enige vorm van het beter maken, het fixen het maskeren van al deze "kantjes" van mij. Wat ik al heel mijn leven lang aan het doen was...
Typisch dat alles nu natuurlijk erger lijkt te zijn, omdat ik niet meer constant aan het vechten ben om het maskeren of het te verbergen. Alles wat geaccepteerd mag worden, moet eerst naar de oppervlakte komen om daar tot uiting te komen en daar volledige zelf acceptatie te vinden. En dat is nu precies de fase waarin ik mezelf op dit moment bevind.
Soms dan gaat dit heel goed, en soms dan gaat dit een hele lange periode van tijd weer echt heel erg slecht. En dan grijp ik terug naar willen maskeren, en dan denk ik nee! Dat heeft me juist in deze burn-out gebracht. Ik ben volledig opgebrand geraakt door altijd maar bezig te zijn met te letten op mijn gedrag, mijn houding, en wat ik deed. Ik was doodongelukkig en eerlijk gezegd komt nu ook naar boven, want ik voel me depressief alweer zo'n anderhalve maand.
En dit loopt zo op en af sluimerend in mijn lichaam, door extreme vermoeidheids klachten en gecombineerd met het rouwen om mijn verleden. En waarom mijn omgeving alle signalen hebben gemist dat toch wel degelijk duidelijk een conclusie was voor mijn zogezegde vastlopen in het leven.
Verkeerde diagnoses -
Verkeerd gediagnosticeerd worden kan enorm pijnlijk zijn als je zelf heel goed weet dat bepaalde gedragingen samen hangen met waarvan jij ze zo goed herkent. En je dan ineens te horen krijgt dat dit valt onder de persoonlijkheid stoornis norm of je trekken hebt van de zogezegde cluster b type Borderline stoornis. Dit hoeft dus helemaal niet de juiste diagnose te zijn, en voor mij kwam dit dus als een donderslag binnen nadat ik alleen verlatingsangst en emotie disregulatie had benoemd als grootste klacht van mezelf. Vele gaan dus door deze zogezegde mallemolen heen voordat ze de juiste diagnose krijgen, of helemaal niet. Het feit dat hoogsensitieve mensen vaak bepaalde kantjes hebben van van alles bij elkaar maakt het lastig om binnen de ggz voldoende steun te vinden. Ik denk dat dit dan ook niet de juiste plek is voor mij als persoon zijnde.
Het is heel naar dat de ggz vaak de signalen mist en niet verder onderzoekt en doorvraagt om zo tot de juiste conclusie te komen. Aangezien die heel veel schade aan kan richten en hierdoor kan de desbetreffende persoon blijven lopen met twijfels, vragen en onduidelijkheid.
Het accepteren van wie je bent -
Het stukje zelf acceptatie, je masker vergoed laten vallen en nooit meer terug op zetten. Het kwetsbare deel in je voelt zich nu zo klein en je voelt je even alsof je 5 jaar oud bent. Je hebt werkelijk geen idee hoe je dit moet gaan doen, je bevind je in een soort van niemandsland en het is doodeng dat anderen nu zullen gaan zien dat je echt "anders bent. Gaan ze nu dan toch raar vinden? Ga jij jezelf nu hier teveel op fixeren? Hoe ga jij ervoor zorgen dat jij jezelf niet alsnog wil gaan bewijzen? Zoveel vragen. En het enige wat je kan doen is loslaten van alles wat je ooit was!
There is a new life waiting, the one that was waiting for you all along.
The life where you can be a weirdo, where you talk i a silly voice, where you laugh about your own stupid jokes.
Laat je niet langer meer vertellen dat jouw zogezegde tekortkomingen een last moeten zijn. Maar zet ze in om jouw mooiste leven te creëren ook al voel je soms nog even de weerstand in heel je lichaam.
Stap maar naar voren, stap voor stap voet voor voet loop jij nu de weg die jij altijd hoorden te bewandelen.
Ik zet mijn masker af, en verbrand deze voorgoed!
Liefs,
Marissa 🌟
Comentários