Tijdens het proces getriggerd raken-
Pijn die nog aan het helen is, is als een wond die net gehecht is en waarvan je weet dat deze kwetsbaar is.
Als iemand of iets je dan op een bepaalde manier triggered is het alsof de pleister er met een ruk word afgetrokken. En dan voelt het alsof de wond weer open is. Auw! Behoorlijk pijnlijk.
You gotta feel it to heal it-
Zitten met de pijn en liefdevol blijven naar je wonden. Er langzaam door heen werken. En jezelf de tijd gunnen. Maar dit is juist enorm lastig om dan niet enigzins jezelf weer aan de andere kant van de medaille te bekijken.
Want als je net als ik erg gevoellig bent voor afwijzing, dan komt er enorm veel schaamte kijken. En zou je het liefst elke sociale interactie uit de weg gaan. Gewoon om te verkomen dat je in de gelegenheid word gebracht dat je weer opnieuw ergens enigzins word geconfronteerd met het gevoel van afwijzing, kritiek en onbegrip.
Achter de kleine geluks momentjes zit nog veel verdriet-
En hoe jammer is het, dat iets of een situatie zoals voelen dat je niet mag claimen wie je bent, of jouw proces niet daadwerkelijk oké is. Voelt alsof je weer helemaal terug bij af bent. Dit is natuurlijk een valse aanname maar dat ter zijde.
Bam daar is het oordeel en het trauma weer!
Dat verdomde kind stuk pijn -
Die zich dan weer voelt alsof het er niet toe doet. Die weer wil doorslaan in weg willen kruipen in een hoekje en haarzelf willen verstoppen. Die weer zwart-wit denkt? Ja zo denk ik misschien gewoon, of denk jij dat van mij? Wat zegt dit over de andere persoon? En word het voor je ingevuld, zonder dat de ander eerst zelf kijkt naar hun aandeel hierin. Of is dit juist iets wat ik bij de ander mag laten hierin? Mag ik ook juist afstand creëren om mezelf niet meer te identificeren met mijn trauma.
Om op deze manier naar mijn intuïtie en onderbuik gevoel te luisteren, wetenden dat sommige mensen ook op bepaalde momenten in mijn leven even niet zullen passen, of niet juist zijn om de balans te behouden voor nu. Dat ik mag kiezen om mijn weegschaal zelf wat leger te maken en zo ook beslissen wat voor mij goed is hierin. Want soms mag je zelf wat belast eraf halen, en hierdoor ruimte creeëren om wat lichter door het leven te gaan.
Is het mijn adhd brein?
Die misschien ook even overweldigend is geraakt door alles? Wist je ook, dat adhd te maken heeft met verwerking van hoe de dingen binnen komen.
Bepaalde emoties zoals boosheid, verdriet, onmacht,onbegrip, afwijzing etc. Het zijn allemaal dingen die soms voor mijn enorm lastig zijn om te reguleren. En zie dan maar eens alles te laten bezinken en toch dicht bij jezelf te blijven. Jeminee wat een gedoe allemaal, en het kost ook nog eens enorm veel energie.
Veranderingen vind ik helemaal niet leuk -
En mijn brein al helemaal niet.
Eerlijk gezegd vind ik veranderingen doodeng.
En is dit ook vaak hetgeen waarin ik mezelf tegenhoud om de dingen in het leven te doen die ik zo graag wil. Want aan de ene kant word ik mega enthousiast van nieuwe dingen uit proberen. Maar aan de andere kant durf ik niet goed voluit te gaan, omdat ik ergens toch blijf bedenken dat het me nooit echt gelukkig gaat maken. Dat wat ik ook probeer, ik deze leegte telkens weer opnieuw zal voelen. En dat maakt me dan toch weer ergens terughoudend.
Maar toch blijf ik het proberen, om toch enigszins mezelf te laten ervaren dat veranderingen ook juist iets positiefs kunnen zijn. En dat je daarmee ook jezelf de mogelijkheid geeft om jezelf steeds meer te ontdekken.
En wie weet vind je het uiteindelijk nog leuk ook wat je daar vind?
Life is like a box of chocolates you know, you never know what you gonna get.
Meningen mogen naast elkaar bestaan-
Oftewel de meningen van anderen kunnen verschillend zijn aan die jou.
Ik wist niet dat er zoveel belading kon liggen op zoiets simpels, toch voor mij is dit wel zo. En dit komt voort uit het feit dat ik eigenlijk altijd ervan overtuigd was geraakt dat mijn mening of uitspraak er niet toe deed. Er werd nooit naar mijn geluisterd dus waarom mijn stem geluid nog gebruiken om anderen mensen te overtuigen van mijn woorden?
Inmiddels weet ik wel beter, en gebruik ik juist nu mijn eigen inzichten om anderen mensen ook te helpen.
Want het moet niet ten koste gaan van je eigen mening, als de ander jouw mening niet waardeert of op prijs stelt. Wanneer jij vanuit jouw waarheid iets uitspreekt richting de ander, dan hoort de ander hier wel zodanig respectvol mee om te gaan dat jij het idee hebt dat jij een eigen mening mag hebben. De ander heeft in geen enkel opzicht het recht om dit jou te ontnemen.
Dus zorg ervoor dat je hierdoor niet bij de afgrond komt te staan, als je het idee hebt dat jouw mening ongegrond is. Want jouw mening is die van jou, en van jou alleen. Je mag dan ook duidelijk maken dat wanneer de mening van een ander jou pijn doet, je dit niet oké vind.
Het oude patroon dat woede heet-
Ineens is het weer daar. En wat maakt het mij verdrietig dat ik nooit mijn ruimte heb geclaimd om gewoon te bestaan in mezelf, voor mezelf. En vooral te ownen waar ik goed in ben, en wat ik kan. En dat is juist open en eerlijk alles delen. Kwetsbaarheid, ik vind het nog steeds doodeng. Het maakt me nog bang voor afwijzing, het voelt afwijzend als ik dan iets hoor of voel binnenkomen wat afwijzend is richting mijn gevoel of denkwijze. Want altijd heb ik mezelf hierin zo klein gehouden, en nu ik eindelijk hierin groot wil zijn.
En als het ware mijn volwassen deel wil aanspreken hierop, dat is het moment waarop die kleine marissa weer even ontzettend geconfronteerd word met de harde realiteit.
Je bent er nog niet, je bent nog niet helemaal geheeld. Nee niet altijd, maar soms kan jij al wel die mooiste ervaringen kan voelen en delen.
De harde leer momenten mag erkennen als deze zich voordoen -
Waarin heel even het verdriet en de ontlading eruit mag komen. Waarin ik ook even dat kleine meisje mag laten huilen, die er ook nog toe doet, die nog steeds in mij bestaat. Waar ik nog langzaam afscheid van mag en kan nemen, die zo haar best heeft gedaan. En een ontzettende strijd heeft gestreden, en het soms helemaal niet eerlijk vind. Dat zei juist degene moest zijn, die zolang moest strijden voor haar plek op de aarde. Om toch telkens weer geconfronteerd te raken met dat zei het recht heeft om te bestaan! Het recht heeft om te leven!
Ik mag spreken vanuit mijn eigen mening en dat is oké -
Ik hoef mezelf niet te schamen of schikken naar wat anderen vinden of denken. En dat een mening van anderen, hun mening is en niet die van mij. En dat ik prima in staat ben om voor mezelf te denken. Zonder dat anderen weer gaan invullen wat ik nodig heb daarin. Ik vind het gewoon belangrijk nu dat mensen om me heen heb die mij de ruimte geven om te mogen spreken vanuit mijn waarheid. En dat dit ook gestimuleerd word, zonder dat ik het gevoel heb dat ik het fout doe.
Het verdriet, dat soms in een opwelling komt opzetten zonder dat ik hier ook maar enigszins invloed op heb, is iets wat me soms nog ontzettend eng vind. Het gevoel niet in verbinding te staan met de mensen om me heen maar ook met mezelf.
De eenzaamheid durven voelen-
Dit is de grootste uitdaging die ik ooit ben aangegaan met me mezelf. En juist daar zal ik doorheen mogen bijten. Wetende dat er weer een dag komt, dat alles in mezelf minder pijnlijk zal zijn. En dat die oude versie volledig is losgelaten, losgeweekt van alle oude overtuigingen en oude patronen.
Waar langzaam aan steeds meer ruimte vrij komt voor nieuwe ervaringen.
Als de littekens vervagen,
En de wonden langzaam
Verdwijnen.
Zal het licht weer schijnen
En de duisternis kan verdragen.
Zal deze eindelijk met
Zwaard en slag
worden verslagen.
Zal de zege wederkeren.
Waar ik mezelf weer
opnieuw mag waarderen.
En nooit meer zal twijfelen,
aan wat ik kan en wil bereiken.
En zal ik nooit meer onder
zwakte of ongeloof bezwijken.
Affirmatie: Ik laat me meevoeren op de stroom van Liefde, zonder me te laten beïnvloeden door anderen. Ik blijf dichtbij mezelf, zodat ik mijn eigen proces kan bepalen.
Liefs,
Marissa ❤️✨
Comments