Heb je ook dat gevoel, dat woorden zoals het komt wel goed soms gewoon even niet de woorden zijn die je wil horen. Niet omdat je niet weet dat de ander geen gelijk heeft hierin, maar omdat het momenteel gewoon niet helpend is gevoelsmatig hoe jij in jouw situatie hierin staat.
Hoe vermoeiend het wel niet is om constant maar van iederen om je heen te horen dat dingen gebeuren wanneer het de juiste tijd ervoor is, of dat je gewoon geduld moet hebben. Of dat wanneer je het juist niet verwacht het wel op je pad komt.
Ik ervaar dit momenteel ook precies zo als mensen zeggen ja je komt vanzelf wel op het juiste moment de juiste partner tegen. Of voor voor jou komt er ook wel weer die tijd dat je weer gelukkig gaat zijn. Soms zijn woorden als alles komt goed gewoon even niet de woorden die we willen horen, omdat het nu niet de context is op dit moment waarin we geloven. Omdat we op dit moment het even beu zijn om te moeten vechten elke dag weer om uit bed te geraken. Opstaan met lichamelijke pijn, onrustig in je lichaam met wat je weer met een dag aan moet met teveel tijd en geen echte invulling ervan. Fysiek ben je uitgeput, mentaal gezien probeer je positief te blijven en het weegt zwaar om iedereen dag weer tegen jezelf te zeggen ooit komt het allemaal goed. Het kost zoveel energie om jezelf staande te houden, en als die energie op is en je voelt je leeg en moe dan wil je gewoon dat iemand in stilte naast je zou zitten zonder woorden. Gewoon om er toch te zijn, maar dan om met je mee te voelen in je jouw emoties en gevoelens. Zonder enige vorm van dat je iets ermee moet.
Het gemis van een steuntje in de rug, een warme knuffel, iemand die een bakje koffie voor je zet, waar je simpelweg even een wandeling mee kan maken. Waar je je dag mee kan bespreken, die niet alleen je woorden begrijpt maakt juist ook je stiltes. Die jou aanvoelt, en weet wat je nodig hebt. Die niet alleen jouw mentale strijd ziet maar ook jouw kracht. Die jou juist in jezelf laat geloven, in plaatst van wil fixen. Want je hebt geen partner nodig om je op te lappen, je wil gewoon dat iemand je een veilige haven biedt en ruimte om te kunnen groeien. Het voelt allemaal zo ver momenteel, en ergens heb toch een bepaald verlangen na die lieve wederhelft waarmee je juist de simpele dingen van het leven zou willen delen.
Als mensen mij dan vertellen dat ze gelukkig zijn single, en dat je met jezelf ook op date kan gaan. Dan bedenk ik me bij mezelf. Ja dat kan prima, ook ik heb die tijden gekend dat ik veel dingen alleen ondernam. En tuurlijk kan je hierin een gevoel van vrijheid ervaren, maar het geeft geen verbondenheid. Geen gesprekje, geen diepgang of enige vorm van reflectie. Want je kan moeilijk een open gesprek voeren met je jezelf. Klinkt een beetje schizofreen toch? Je kan mij niet wijs maken dat je nooit behoefte hebt aan genegenheid, liefde of dat stukje vertrouwen wat je juist zo mooi kan vinden bij de juiste persoon. Dat extra laagje, dat stukje aanvulling op wie jij bent. Het is iets waar ik me bewust van ben dat ik dit wel degelijk als een gemis beschouw.
Ben je ooit genoeg geheeld? -
We hebben soms allemaal het gevoel dat we overal maar iets mee moeten, je moet meer helen, meer ballast kwijt raken. Je rugzak verder leeg maken want anders leg je de oorzaak van je rugzak bij de ander neer. Als je teveel hebt meegemaakt ben jij juist degene die zogezegd voor onbalans zou zorgen in het leven van de ander. Want als je mentaal niet stabiel bent, zou jij ervoor zorgen dat je de ander hierin mee trekt?
Hoe in godsnaam willen wij als mens er gewoon zijn, zonder beoordeling als we toch weer elke keer een soort van afwijzing zoeken of afkeer tegen wat hoort bij het leven. Ik sta er versteld van hoe vaak anderen ervoor kunnen kiezen om je in de steek te laten op momenten dat je ze het hardst nodig hebt. Bij ziekte, bij mentale problemen, bij het ondergaan van een operatie en het bv amputeren van een been. Dan ineens word het duidelijk dat de mensen waarvan je had verwacht dat ze naast je zouden staan ze je de rug toe keren. Waarom? Omdat ze het je kwalijk nemen dat jij hun opgezadeld met zogezegd een zware last. Een last waar hun niet om hebben gevraagd, maar jijzelf net zo min.
Ongelooflijk om te bedenken dat we als mens zo egoïstisch kunnen zijn, om niet te handelen uit liefde maar uit een soort van mechanische waarin we dan gaan bedenken of we dit zelf wel willen. Hoe kan je nadenken over je iets wel wil, als je om de ander geeft?
Als ik me bedenk hoe zwaar en pittig mijn proces is geweest het afgelopen jaar, de eenzaamheid die ik heb leren kennen en heb gezien hierin. Dan mag je best van mij weten dat ik met ongeloof ben geslagen hoe weinig mensen er echt begrijpen hoe het is om al je demonen recht in de ogen aan te kijken en te zeggen, hello darkness my old friend i come to talk to you again.
Ik ben mensen gaan zien voor wie ze echt zijn, en het was niet altijd even leuk wat je dan te zien kreeg.
Ik heb heel weinig echte vriendschappen overgehouden in mijn zogezegde proces, en de mensen die er nog zijn dat zijn mijn echte steun pilaren die gelukkig ook juist voor kleine geluks momentjes zorgen waardoor ik weet waar ik het allemaal voor doe. Want wanneer alles wegvalt, heb je toch echt mensen nodig die jou je gezien en gehoord laten voelen. Die je soms echt bij de hand nemen, niet door alle juiste woorden te gebruiken maar door naast je te staan en dat je weet ik hoef dit niet alleen te doen.
Is dit niet echt waar het allemaal om draait? De verbinding die we allemaal uiteindelijk zoeken met en bij elkaar? Het fijne gevoel van veiligheid om te delen vanuit een plek waar we niet beoordeeld worden op onze mentale problemen maar waar de mensen om ons heen ons zien voor wie we echt zijn. En ons geen labeltje aan onze oren hangen.
Laten we met elkaar in 2025 meer delen vanuit liefde en minder vanuit beoordeling. Dat maakt de wereld een stukje mooier als we elkaar echt helpen, in plaatst van elkaar naar beneden te halen in wat we niet kunnen. Laten we kijken wat we wel kunnen, en daar het mooie uit halen! Iedereen is anders, en de ballast die we soms bij elkaar neer leggen is helemaal niet nodig.
Geen druk, geen schaamte, geen schuldgevoelens. Maar gewoon de vrijheid om te kijken naar de mogelijkheden. En daar dan elkaar te vinden in die ruimte en met elkaar verbondenheid te creëren.
Ook mensen met mentale problemen verdienen liefde, of het vinden van de juiste partner. Want ook wij kunnen net zo goed nog steeds lief hebben, tijd besteden aan leuke dingen ondernemen, misschien in wat mindere mate of met beperkte energie. Maar ook wij kunnen nog steeds ergens om lachen tussen het huilen door. Ook wij kunnen ondanks onze mindere belastbaarheid begrip en steun voor je zijn, ook al kunnen we zelf minder dragen, dat maakt ons geen minder mens. Wij zijn alleen ergens beschadigd geraakt, en proberen nu de stukjes te lijmen. Wees eens lief, en kijk daar doorheen en zie ons een voor het licht dat we zijn. Ook wij zijn mensen die warmte verdienen in plaatst van in de kou gelaten te worden omdat we zogezegd teveel energie of moeite kosten om met ons om te gaan.
Kijk verder dan de oppervlakte, en je zal zien dat wij juist de personen zijn die het diepste lief hebben
Liefs, Marissa ❤️
Comments