The story behind fear :
Wanneer je lichaam in survival modus komt te staan, gaat ook je brein zich ermee bemoeien. Allerlei alarm belletjes gaan af, omdat je brein zich zogezegd in een echte levensbedreigende situatie bevind, en zich hier tegen moet beschermen. We noemen het ook wel de flight-freeze- fight modus.
Wanneer je brein te lang hiermee wordt geconfronteerd, kom je zoals bij mij het geval was in een fight modus te staan. Altijd op je hoede, getriggerd op bepaalde geluiden en altijd angstig dat er wat kan gaan gebeuren. Onveiligheid neemt het over, je wordt bang, krijgt paniek aanvallen, je hartslag versneld en je systeem en lichaam raken compleet ontregeld alleen al bij bepaalde gedachtes aan wat er kan gaan gebeuren.
Hoe komt dit?
Door zogezegd op high alert te staan, wat bij mij gebeurden doordat ik me bevond in een situatie waarin ik me bedreigd voelden kwam hierbij ook mijn lichaam onder hevige stress te staan, elke dag weer opnieuw. Dit kwam doordat ik in mijn vorige leefomgeving teveel prikkels ervaarden van mijn boven buren. Wat begon als geluidsoverlast, liep al snel verder uit de hand. En hierbij kwamen de angsten kijken dat er iets ergs met mij zou gebeuren. Intimidatie en bedreigingen begonnen plaatst te vinden. En zo kwam het onveilige gevoel in mijn eigen huis tot uiting. Elke avond als ik juist rust wilden ervaren, waren daar weer de geluiden van de boven buren. Stampen op de vloer, geschreeuw, luide gesprekken, de verwarming die midden in de nacht werd aangezet, gerommel in de keuken, je kan het zo gek niet bedenken. Het was vaak tot middernacht/ soms zelfs 3 uur snachts onrustig. Dit resulteerde in, slechte nachten/ overprikkeld raken/ niet meer kunnen slapen en constant letten op deze geluiden waardoor ik zo gefocust werd hierop. Nachten lang lag ik ervan wakker, zelfs met oordopjes waren deze geluiden overheersend. En kwam er steeds meer frustratie en wanhoop naar boven bij mij. Wanneer kan ik eindelijk eens rust krijgen dacht ik vaak bij mezelf.
Niet wetende dat dit zich in mijn systeem zou opslaan, werdt elke dag een lastiger om nog te kunnen functioneren. Ik was opgebrand, gestrest en durfden mijn huis niet meer uit. Bang dat ik weer in confrontatie zou komen met hun, en dat ik weer bedreigd werd met mijn leven. Ik greep me met man en macht vast aan de laatste moed en energie die nog had om te kunnen overleven. En zo kwam ik in mijn overlevings modus terecht. Elke dag was voor mij zogezegd een nieuw gevecht, tegen mezelf en regen datgene waar geen oplossing voor leek te komen. Meldingen bij de politie, Thuisvester ingeschakeld, en vele gesprekken verder leek het langzaam uitzichtloos te worden. Ik werd niet gehoord of serieus genomen hoe ernstig de situatie wel niet was. Ik kon mijn eigen achtertuin niet meer in, want dan werd ik uitgescholden en de grond in gestampt. Dagen lang zat ik in zak en as. Wat nu? Ik trek dit niet meer dacht ik bij mezelf. Ik moet hier weg, ik wil hier niet zijn, ik kan dit niet meer aan. Dagelijks worstelden ik met deze gedachtes en de angst dat mij wat zou worden aangedaan. Hoe kan een mens zich hier tegen wapenen? Iemand die al eerdere traumatische ervaringen heeft gehad, word makkelijker getriggerd. En dat is precies waar mijn lichaam op aan ging. Mijn ptss opnieuw werd aangewakkerd, en ik in een vicieuze cirkel terecht kwam van herbelevingen, nachtmerries en constante wanhoop. Het overheersten zich door mijn hele lichaam.
De verandering-
Licht aan het einde van de tunnel kwam toen pas toen mijn woonconsulent van Thuisvester maatregelen begon te treffen. Het kan zo niet langer, we gaan een nieuw woonplek voor je zoeken werd er gezegd. Vol ongeloof, en nul hoop moest ik er vertrouwen dat ik zou worden weggehaald uit deze hel. Een nachtmerrie terwijl je wakker bent, een enge gedachten dat ik weg moest gaan voor ander mensen die mij het leven zuur maakten. De gedachten aan een verhuizing overvielen mij, want hoe doe je dit als je er doorheen zit? En het was alweer een verandering. Iets waar ik ontzettend veel moeite mee heb. Kut, dacht ik bij mezelf heb ik nu echt geen keuzevrijheid?
Nee die had ik helaas niet meer. Het was genoeg geweest. Dagen, weken een maand ging er voorbij. De bedreigingen werden met de dag erger, tot ik èèn avond naar buiten ging en ik compleet in paniek ben geraakt. Ze stond voor mij, blokkeerden mijn weg en maakten luidde gebaren over dat ze mij wilden vermoorden, dat ze mij er niet langs wilden laten en ik bevroor. Ik kon mezelf niet langer beschermen. Uit angst begon ik terug te schelden, enig zins om mijn laatste energie en vechtlust te laten zien. Toen heb ik mijn moeder opgebeld, huilend en in paniek legden ik haar uit wat er was gebeurd. De maat was vol, en mijn moeder wist dat ik hier aan onderdoor ging. 112 is ingeschakeld en eindelijk werd er geluisterd. Toen de politie eenmaal zag dat dit serieus was, begon het balletje te rollen. Binnen no time werd alles op alles gezet om mij daar weg te krijgen. De verandering waar ik bang voor was, de verhuizing kon niet langer uitblijven.
Goed nieuws -
Eindelijk was daar dan een lichtpuntje, na lang wachten kreeg ik te horen dat er een andere woning was gevonden. Inmiddels sliep ik al een week lang op de grond in de woonkamer. Omdat ik daar mezelf nog enigzins kon afsluiten van vervelende rot geluiden van boven. Mijn lichaam ging door op adrenaline, wetenden dat ik snel weg kon en ik hield me daaraan vast. In een week tijd waren zo goed als al mijn spullen ingepakt, met hulp van mijn moeder en wat vrienden probeerden ik me er doorheen te slepen. En vooral met de gedachtes ( straks is alles voorbij). Al kwam ik er achter dat die helaas niet zo was.
Nasleep-
Met alle hulp die ik kon vinden, was daar de dag van de verhuizing. In augustus 2024 ging ik over. Opgelucht, compleet uitgeput en doodmoe moest en zou ik dit nog een laatste keer van mijn lichaam vragen. Schouders eronder en we kunnen dit wel. We zien wel hoe het loopt, was mijn gedachten. Hopende dat mij zou verlossen van de dagelijkse ellende waar ik in was beland. Niet wetende dat het allemaal niet zo makkelijk was om simpel weg iets af te sluiten door er weg te gaan. Want ondanks dat ik mezelf bevrijden uit de situatie, was mijn lichaam duidelijk op. Mijn batterij was leeg. En eenmaal in mijn nieuwe woning begon de nasleep pas echt. Als een vloedgolf kwam alles over me heen. Emoties van opluchting, en blijdschap maar ook verdriet en woede waren tegelijkertijd aanwezig. Ik was boos, door het onrecht wat me was aangedaan, verdrietig dat ik weer opnieuw moest beginnen, blij dat ik een nieuwe woning had maar ook nog steeds zo bang dat ik hier ook niet veilig was.
Vertrouwen opbouwen -
Langzaam maar zeker werd mijn nieuwe huis de plek waar ik kon gaan helen. Tot rust komen kon ik nog steeds niet. Bij elk geluidje, elke dreiging en nog steeds na enkele maanden heb ik regelmatig dat de angst mij over valt. En moet ik mezelf gerust stellen dat ik nu wel veilig ben, dat ik mezelf op een andere plek bevind en dat het niet meer kan gebeuren. De angst had het overgenomen, en mijn lichaam kwam onder spanning te staan. De spanning zorgden ervoor dat ik lichamelijke klachten kreeg. Deze kwamen voor het eerst tot uiting toen ik ging afbouwen met mijn medicatie (lorazepam) die ik overigens had voorgeschreven gekregen toen ik me nog bevond in de situatie van mijn vorige woning. Het was de enige manier om te dealen met alles toen er tijd. Niet wetende dat als ik weer terug zou komen in de realiteit, dus zonder dit zogezegde middel. Dat ik een klap te verduren zou krijgen.
Leven op de automatische piloot-
Ergens voelden ik mezelf als een robot, die telkens maar weer èèn zogezegde stand had. Voortbewegen, en de dag doorkomen. Het was verschrikkelijk! Dagen lang was ik moe, alleen maar moe. Ik wilden slapen, rusten en opladen. Helaas liet mijn lichaam dit niet vaak toe. De eerste weken in mijn nieuwe huis viel ik vaak om 9 uur savonds, gesloopt in me bed. Slapen ging redelijk, maar ik kwam elke dag depressief en nog steeds net zo moe uit me bed. De adrenaline begon af te nemen, en ik merkten nu pas hoe erg het echt was geweest. Her besef dat ik helemaal niet meer was verbonden met mezelf, deed pijn. Hoe kan het dat ik nu toch niet tot rust kan komen, ik ben nu toch op een fijne plek? Deze gedachten kwam telkens weer voorbij en die hield me bezig. Ik werd neerslachtig , hyper sensitief voor alles om me heen en ik voelden mezelf eenzaam. De eenzaamheid was iets naars, ik wilden dit niet voelen. Waarom voel ik me zo? Het was oncomfortabel en ik wilden gewoon mezelf weer energiek voelen. Maar dit gebeurden niet, het was alsof er een zware deken om me heen lag waarin ik wilden schuilen. Mezelf wilden verstoppen voor de rest van de wereld. Om nooit meer geconfronteerd te raken met het feit dat mensen zo verschrikkelijk kunnen zijn.
Maanden gingen er voorbij, en ik kwam maar niet voorruit. Ik bleef voor mijn gevoel stil staan in de tijd. Terwijl de rest van de wereld gewoon door draaiden. Ik kon niet anders, ik moest hulp inschakelen. Na maandenlang op de wachtlijst te hebben gestaan, èèn intake gesprek verder en weer weken wachten. Kon ik eindelijk beginnen met therapie. Het delen van mijn verhaal, gevoelens en emoties was duidelijk iets wat ik nodig had. Om terug in verbinding te komen met mezelf. Ik begon afleiding te zoeken voor mijn nare gedachtes, en werd weer creatief. Tekenen en kleuren werd een soort remedie, maar ook een toevluchtsoord.Ik wilden vluchten voor alles wat ik voelden, en tegelijkertijd alles verwerken en een plek geven. Tot en met oktober 2024 lukten dit, maar ook dit werd een opgave die niet meer ging.
Het was niet de eerste keer in mijn leven dat ik te maken had gehad met een trauma of depressieve gevoelens. Kom op Marissa, dit lukt jou ook wel weer. Helaas begonnen mijn dagen zich steeds vaker te vullen met verdriet, pijn en een gevoel van verlies. Ik had verloren, verloren van het monster dat zich angst noemden. En ik voedden dit monster elke keer weer opnieuw.
Totdat ik begon te beseffen, waar kom je vandaan en wat heb je geleerd? Je emoties door voelen is eng, maar nodig om terug in verbinding te komen met jezelf.
Pas nadat ik helemaal was afgebouwd en gestopt mijn medicatie kon ik hier ook daadwerkelijk iets mee. Ik kon weer voelen, ervaren en loskomen van iets wat vrij gelaten wilden worden.
"Het was mijn verdriet"
Lichamelijk begon ik nu pas echt te merken dat ik teveel onder spanning had gestaan. Mijn nek en schouders begonnen steeds vaker pijn te veroorzaken. Pijn die ik nog wel kon dragen, dacht ik. Letterlijke pijn in je lichaam of mentale pijn. Het staat in verbinding met elkaar als een rode draad. Want als je niet lekker in je vel zit, gaat je lichaam hier ook last van krijgen. Normaal had ik hier niet zoveel last van. Ik concentreerden me vaak op hoe ik zo snel mogenlijk weer van bepaalde emoties en gevoelens afkwam. Ik stopten ze weg, en deed alsof ze niet bestonden. Ah joh, stel je niet aan. Ik was hard voor mezelf! Veel te hard.
In december 2024 storten ik in, alles viel omver als een kaartenhuis waar je zoveel moeite voor had gedaan het op te bouwen. Het was alsof ik mezelf niet meer herkenden. Wie ben ik? Wat wil ik? En vooral hoe ga ik ervoor zorgen dat ik zonder medicatie verder kan.
Het werd een dagelijkse check-in bij mezelf. Het voelden alsof ik mijn eigen strijd had verloren. Alsof mijn lichaam zei, ho stop. Je mag nu 10 stappen terug doen in plaats van 1.
Mezelf weer belangrijk vinden -
Langzaam aan begon ik mezelf weer te zien. Ik kreeg door hoeveel ik van mezelf had gevraagd. De hardheid viel weg, en er kwam weer een zachte kern tevoorschijn. Èèn waarin ik voor mezelf wilden gaan zorgen in plaatst van verder uit te putten. Ik moet niks, ik mag nu kijken wat ik wel kan. Mogelijkheden onderzoeken en hoe ik mezelf het weer kan gunnen om te houden van wie ik ben.
Ik leerden dat rouwen om je oude ik, ook nodig is. En dat verdrietig zijn niet fout is. Ik leerden dat onmacht en hopeloosheid zich manifesteren in neerslachtigheid. En dat wanneer ik zou doorvoelen, ik kon loslaten.
Ik los kon laten, en de regie terug mocht pakken.
Inmiddels januari 2025, zit ik aan de pijnstilling (tramadol) en probeer ik vooral mezelf niet te overvragen. De juiste manier om weer mezelf te worden is door eerlijk te zijn richting mezelf. En langzaam te gaan opbouwen wat ik ben kwijt geraakt.
Niet elke dag gaat goed, en dat is oké. Ik neem het mezelf niet kwalijk. Ik bekijk het dag bij dag, en weet dat ik onderweg ben. Ik ben onderweg naar een betere tijd. Zowel lichamelijk als mentaal. Ik ben niet depressief, wel ontdaan van wat iets met je kan doen. Wat zowel lichamelijk als mentaal een flinke nasleep kan geven. Iets waarvan ik dacht dat ik er makkelijk overheen kon stappen werd toch best een grote uitdaging.
Ik ben me nu bewust van de angst, en elke keer als deze me komt bezoeken groet ik het. Hallo angst, ik weet waarom je hier bent. Maar ik weet ook dat je me nu niet meer diend. Ik probeer mezelf er telkens van te overtuigen dat ik niet bang hoef te zijn. Ik ben nu veilig!
Het duurd mischien even voordat je je brein hiervan kan overtuigen. Dat het zich aanpast aan wat je weet. Je lichaam gaat vaak trager mee dan je wat je weet. En ook hierin is èèn stukje geduld van toepassing.
Geduldig zijn met jezelf, en vooral lief zijn.
Je kan niet terug gaan in de tijd om dingen te veranderen, je kan wel voorruit gaan en weer leren vertrouwen op je lichaam.
Weet dat helen tijd nodig heeft, en nooit in èèn rechte lijn omhoog gaat. Het is soms naar boven en weer een stuk naar beneden toe. Weet dat dit erbij hoort.
Je doet je best, je bent genoeg en dat is voldoende.
Liefs, Marissa ❤️
コメント