Ongezien gezien worden door je eigen ogen, is als in jezelf toestemming geven je denkvermogen aan te passen.
En op die manier je volwassen deel erkenning te geven dat je de kleine ik in jezelf de veiligheid geeft om zichzelf te uiten om de manier waarop dit naar boven komt bij jezelf. De ruimte geven aan voelen, maar voornamelijk jezelf durven aan te kijken en waardering laten blijken naar alle delen in jou waar nog veroordelingen naar jezelf aanwezig zijn.
Schuld gevoelens juist aan de kant schuiven, niet denken in problemen maar juist jouw ruimte claimen om gewoon jezelf mee te laten voeren op de stroming van het leven, dat wat jou is gegeven te zien als een leerschool waarin niks fout of goed is. Maar waarin jij je ogen opent voor alle mogelijkheden die tot je beschikking zijn als je niet langer meer denkt in zwart en wit, maar in het grijze gebied echt leert kijken naar het zijn in het hier en nu.
Zonder dat het perfect hoeft te zijn, of dat je geconditioneerd bent dat alles in één keer moet lukken of goed moet gaan. Maar gewoon weten dat het oké is dat je gaande weg steeds meer zal leren, dat opnieuw proberen geen falen is. Maar juist een geschenk om het voor jezelf anders aan te pakken. Zonder dat je teleurgesteld raakt dat het je niet meteen is gelukt.
Kan je het ook zien dat elke poging die je durft te wagen het elke keer weer een stukje lichter zal worden voor je. En dat verlichting in jezelf geen ultiem streven meer word, maar een cadeautje wat je mag ontvangen en wat jij jezelf gunt. Als je durft te kijken naar alles in jezelf wat juist onprettig aanvoelt, want daar waar weerstand aanwezig is, mag juist doorvoelt worden. En daar waar de onrust zo aanwezig is, daar mag de liefde voor onszelf naartoe stromen. Om zo ongezien, toch gezien te worden door ons eigen innerlijke wereld van verwondering voor alles wat er in onze ziel bestaat.
Los van ons brein en gedachtes, toch juist de dingen te blijven doen die ervoor zorgen dat we uit ons hoofd terug in ons lichaam stappen.
Inzichten verkrijgen tijdens jezelf rauw en doordacht te mogen zien, echt durven kijken naar de jij die je al die tijd had verstopt. Waar liggen dan jouw grootste valse overtuigingen die je hebt over jezelf?
Het loslaten van oude en valse overtuigingen kost tijd, maar het zal je zoveel vrijheid ervoor terug geven .
In dit voorbeeld ga ik je meenemen in die van mij, puur en oprecht.
Overtuiging:
Afwijzing, eenzaamheid, geen recht hebben om te bestaan.
Keerzijde : dit had een gezonde omgeving en klimaat voor mij gedaan.
Acceptatie, verbondenheid, waarde ervaren in de essentie van het leven.
Dit is in volle overtuiging waar ik naar terug mag keren. Dit is mijn proces en reis terug naar mezelf!
Maar hoe laten we vastgeroeste overtuigingen los?
Hoe zien we de keerzijde van onze valse overtuigingen?
Je ziet hier in het voorbeeld die van mij, hoe zijn deze ontstaan zal je denken?
Afwijzing:
Al vanaf jonge leeftijd ben ik op de een of andere manier mezelf het gevoel gaan geven dat afwijzing hoorden bij het leven, bij wie ik was bij hoe ik me moest gedragen. Zowel op school als in de thuis situatie binnen het gezin voelden ik me vaak afgewezen op mijn behoeftes, mijn manier van emoties uiten en ik denk ook wel de manier waarop ik toen al een bijzondere kijk had op het leven. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik me ben gaan aanpassen. Ook heb ik veel afwijzing gezien in mijn gezins situatie, twee ouders die eigenlijk helemaal niet gelukkig waren met elkaar en elkaar niet konden geven wat ze nodig hadden. Er was veel afwijzing richting elkaar, dus groeiden ik op met het idee dat liefde gekoppeld stond aan afwijzing in plaatst van echte verbinding. Op school begon dit gevoel te ontstaan mede door leraren die me straf gaven als ik zogezegd niet luisterden, terwijl ik moeite had met mezelf te concentreren. Adhd kind ✅ ook gebeurden het vaak dat ik werd gepest door klasgenoten en ik pas voor mezelf op kwam als de emmer overliep, wat resulteerde in ik die als schuldige werd aangewezen en straf kreeg. Ook daarin werd er constant bewezen dat ik in plaatst van acceptatie op wie ik was en wat ik nodig had, keihard werd afgewezen! Niet zo gek dat dit zich ontwikkelden in een vermijdende hechtings stijl. Wat zich in de jaren erna alleen nog maar verder ontwikkelden.
Eenzaamheid:
Dit gevoel begon redelijk overheersend te worden tegen de tijd dat ik naar de middelbare school ging. Na elke klap te hebben opgevangen op de lagere school kwa afwijzing op wie ik was, raakten ik in een sociaal isolement. Ik durfden niet echt mezelf te laten zien, droeg een masker. En had betonnen muren opgebouwd rondom mezelf om nog maar enigzins te beschermen wat er was overgebleven aan het kleine beetje vertrouwen wat ik nog had. Al was mijn zelfvertrouwen ver te zoeken op dat moment, en had ik natuurlijk geleerd dat afwijzing altijd op de loer lag.
Dus waarom zou ik ook maar enigzins moeite doen om contact te leggen met anderen? Het gevoel van eenzaamheid en geen echte verbondenheid begon steeds meer naar de voorgrond te treden, zo ook depressieve gedachtes en gedachtes aan de dood. Want als puber kind helemaal geen aansluiting vinden bij leeftijds genooten, zorgden ervoor dat ik de zin van het leven al best snel verloor. Want ondanks dat ik steun had van mijn moeder en een vriendinnetje die zelf ook werd buitengesloten op school, had ik verders met niemand echt aansluiting. Dit in combinatie met extreme pesterijen gaven mij het gevoel dat ik niet werd geaccepteerd, waardoor acceptatie en eigenwaarden compleet verdwenen. Dit werd zichtbaar in zelf destructief gedrag, angst stoornissen en vooral ook het steeds verder wegzakken in zelf haat. Waarom vond niemand mij aardig? Waarom was iedereen zo gemeen tegen mij, en deed ik letterlijk niks nog goed?
De neerwaartse spiraal waar ik inzit was onvoormijdelijk. En zo werd ik uiteindelijk van school afgehaald en kwam ik in aanmerking met complete isolatie van enige vorm van de sociale wereld. Eenzaamheid werd dus steeds realistischer, en telkens werd de angst hiervoor meer echt. Want mijn vertrouwen naar verbetering was zoek, en vooral was ik mezelf al een hele lange tijd verloren.
En dat gevoel van verloren zijn, en er alleen in staan werd een leidraad van kwellende pijn.
Geen recht hebben om te bestaan:
Deze is ontstaan zo rond de periode dat ik van school ben af gegaan. Het feit dat ik toen al heel duidelijk voelden dat al mijn recht om daadwerkelijk te leven gewoon compleet weg was. Ik was beland in het overleven van, het overleven van mijn pijn en het verdriet wat ik met me meedroeg vanuit mijn heftige verleden. Ik zocht geen verbinding meer, maar wel de liefde buiten mezelf. Want ik had geleerd dat ik zelf toch niet leuk was, dus ik ging mezelf conditioneren dat ik dan maar op zoek moest gaan naar mensen die mij kleine flarden van datgene konden geven wat ik zo erg misten in mezelf. Die mij konden laten zien, dat ik toch nog wel recht had om door te gaan. Dat het leven enigzins nog iets beter voor mij in petto had? Toch kwam de harde realiteit telkens weer opnieuw binnen. Had ik wel echt recht om te leven? Zo ontstonden er steeds meer angsten, zoals paniek aanvallen, een dwangneurose en vermijdend en vooral wegvluchtend gedrag naar mezelf toe. Ik begon steeds meer en vaker te geloven in de overtuiging dat ik nergens thuis hoorden. Dat zelfs mijn eigen gedachtes en lichaam niet meer veilig waren om in te bestaan.
Steeds vaker werd ik geplaagd door extreme emoties, onmacht en vooral ook de combinatie van alle genoemde overtuigingen bij elkaar.
De wanhoop was constant voelbaar, diep van binnen wist ik ook dat er iets niet klopten. Daar waar ik begon te zien dat ik niet langer kon wegrennen, begon ik stil te staan bij wat ik dan wel nodig had.
Hier begon mijn echte reis naar binnen pas, en hier zit ik nu nog middenin. En dat is oké, want ondanks dat ik ook dit eng vind om te delen met de buitenwereld, ik zie mezelf maar ik zie jullie ook!
Klinkt heftig? Dat is het ook! En neem het jezelf nooit kwalijk dat je ergens bent verdwaald en moeite had de weg terug te vinden op het pad van verlichting. Misschien ook wel ergens bekend voor sommige die ook zijn gaan leven vanuit bepaalde trauma reacties, en later pas tot de ontdekking zijn gekomen dat je pas iets kan veranderen als je er jezelf bewust van bent?
Waarin is het besef gekomen dat ik deze overtuigingen niet ben, maar dat deze zijn ontstaan vanuit trauma reacties?
Jezelf durven aankijken, niet langer vluchten maar geconfronteerd raken met de diepte. De diepte van je schaduwen, van jouw schaduw wereld. De deur die je altijd op een kiertje had staan, die je niet volledig durfden te openen maar die je ook nooit dicht kon doen om dezelfde reden.
You can not close a door, if you are afraid of the demons that are hiding on the other side.
Je kan pas vrede sluiten met je eigen trauma's als je ze durft te voelen. En dat is iets waar ik nu langzaam aan steeds bewuster van aan het worden ben.
Het is een langzaam proces!
Maar gun jezelf wat ruimte lieverd!
Jij bent je leven lang lang al aan het rennen, nu mag je opnieuw gaan leren lopen.
En deze keer mag je dat doen vanuit bewuste keuzes die goed voor je zijn!
Tot snel,
En heel veel liefde en kracht
Marissa
Comments