When you are being ignored by the person whose attention means the most to you, the reaction in your brain will be similar to pychical pain.
Emotionele verwaarlozing houdt niet alleen in dat je als kind zijnde verlaten hoeft te zijn door een ouder, of dat een ouder is weggegaan toen je nog een kind was.
Wat ik hier mee wil zeggen is dat wanneer dit opspeelt in enige vorm van niet in staat zijn te voldoen aan jouw behoeftes als kind. Dit precies hetzelfde effect wat het met zich mee zal brengen.
Een ouder die niet met zijn of haar kind praat, die negatief zal zijn over prestaties of simpelweg nooit zegt dat hij of zei trots op je is. Nooit een positieve benadering gebruikt om je te laten weten dat je alles kan bereiken wat jij maar wil. Daar begint het gevoel van zelftwijfel, onzekerheid en jezelf wegcijferen.
Hoe ouder ik werd, en hoe meer ik als volwassen vrouw terugkijk op mijn leven besef ik mij heel erg goed waar al mijn valse overtuigingen vandaan zijn gekomen. Ik had een vader die emotioneel gezien niet in staat was om er voor mij te zijn. Nooit waren er gesprekjes, of enigzins een knuffel of een echt liefdevol gebaar richting mij. De verwaarlozing die ik met mezelf begon mee te dragen werd steeds zichtbaarder in hoe ik vaak bijna smeekten bij anderen om een half stukje liefde. Zogezegd kreeg ik hiervoor broodkruimels in de plek, en ik nam ze aan. Want ja, als kind zijnde wist ik toch ook niet beter dat dit hetgene was waar ik het mee moest doen.
Wat en hoe voelt emotionele verwaarlozing toen een in het hier en nu-
Ieder kind is op zoek naar de liefde van zijn ouders, toch vaker dan je denkt gebeurd het dat het onvermogen bij èèn van de ouders ontbreekt om het kind te voorzien hierin. Basis behoeftes zoals veiligheid, samenhorigheid, luisteren, en emotionele steun staan niet op de voorgrond. Maar op de achtergrond van soms kleine delen, is degene niet volledig met mind, body and soul aanwezig in de verbinding richting het kind. Belangrijke eigenschappen zoals geduld, empathie, zorgzaamheid en verbinding blijven hierdoor uit. En wat er dan gebeurd is dat het kind, net zoals ik in overlevings stand komt te staan. Proberen zichzelf te voorzien van al deze dingen.
Ik heb van geluk mogen spreken dat mijn moeder grotendeels alles heeft opgevangen waar mijn eigen vader faalden. En zo kwam ik terecht in een situatie waarin ik niet alleen het gevoel kreeg dat ik voor me moeder moest zorgen omdat mijn vader dit niet deed, maar ook dat ik zelf dan maar niet belangrijk genoeg was. En dat gelden ook voor mijn moeder zo, want mijn eigen vader zorgden niet voor op de manier waarop dit wel zo had horen te zijn.
Overigens heeft zei dit dan weer meegekregen van haar eigen vader die ook grotendeels heel haar leven emotioneel gezien haar heeft verwaarloosd. En zo is zei dan ook terechtgekomen in een weerspiegeling van haar eigen verleden.
Als kind zijnde raakten ik verloren in een wereld van alles zelf oplossen, vervreemding van de wereld om me heen. En werd ik zelf emotioneel gezien steeds meer afwachtend en terughoudend. Niet meer durven om enigzins te laten blijken wat ik nodig had, want ik wist dat ik het niet zou ontvangen van mijn vader op dat vlak.
Blinde vlek-
Er ontstond een grote blinde vlek op mijn zicht op onvoorwaardelijke liefde. Want blijkbaar hield hij niet genoeg van mij om aandacht en tijd te besteden aan hoe ik me voelden? Was ik dan niet goed genoeg? Steeds meer begon ik afkeurende gedachtes te creëren richting mezelf, omdat ik het gewoon niet kon begrijpen op dat moment. Waarom ik degene was die geen knuffel kreeg, of wijze raad. Of een veilig haven waar ik en me moeder werden voorzien van zorg of steun.
Knagend aan mijn hele bestaan, werd dit gevoel alleen maar groter en beheersten het mijn hele leven waarom hij er fysiek wel was, maar emotioneel altijd dat grote stuk ontbrak van begrip. En tot de dag van vandaag ben ik mezelf dit blijven afvragen, en kom ik altijd weerd terug bij het verdriet en de pijn die ik hierin heb gekend.
Het feit dat ik geen rolmodel heb gekend is wel duidelijk, en mijn verkeerde keuzes komen altijd weer uit op een reflectie van mijn eigen vader.
Verdrietig om te beseffen dat dit pas duidelijk word naarmate je je telkens blijft terug vinden in vergelijkbare situaties die zich voordoen in je leven. En als je dan eindelijk weer zicht krijgt hierop, je een groot deel van je leven bent verloren aan alle keren dat jij niet op de juiste manier werd behandeld.
Ik ben nu 34 jaar, en het voelt alsof ik opnieuw moet leren lopen, praten en voelen. Klinkt misschien heel gek als ik het zo verwoord. Maar ik moet nu ineens losbreken met alles wat ik kenden en wat zogezegd vertrouwd was voor mij. Het feit dat ik nu pas in zie hoe fout dit is, hoe verkeerd het voelt dat ik altijd maar beschikbaar was voor het zogezegde bare minimum. Dat maakt me zo ontzettend boos!
Ook boosheid dient ergens voor, denk ik dan maar. En ik mag boos zijn dat ik allerlei overtuigingen ben gan creëren die niet van mezelf waren. Maar die zijn blijven hangen door gebeurtenissen die mij zijn overkomen. Het is een gevoel van kracht bundelen met het loskomen van de hopeloosheid die ik heb ervaren als kind zijnde.
Tuurlijk, het loslaten dit alles daar ligt mijn bevrijding naar vrijheid.
En ik ben me daar ook heel erg van bewust. Maar hoe doe je dit, als alles in je hele lichaam aangeeft dat je zoveel energie hebt proberen te steken in een goede band of relatie met je vader en het tot nu de dag alsnog is mislukt?
The failure is not on you, but on the person that failed to be what you needed to feel safe and loved.
Doorbreken van de circel-
Al een geruime tijd nu, ben ik bezig om te doorzien wanneer ik kies voor de reflectie die me altijd werd voorgehouden maar ik het zelf niet zag. Situaties waarin ik weer wordt geconfronteerd met Hey, Marissa dit is niet meer waar jij voor hoeft te kiezen, dit is niet jouw verhaal.
Het is opletten,voelen en inschatten hoe ik mezelf op waarde schat. Wat ben ik echt waard? En mag ik dat ook geloven? Mag ik eindelijk deze keuze nu zelf gaan maken in plaatst van een slaaf te zijn van mijn eigen verleden.
Mag ik op staan en zeggen, nee dit klopt niet dit is niet hoe het hoort te zijn. Het kan anders, het hoort anders te zijn en ook ik heb recht hierop. Ik mag wel opkomen voor wat ik nodig heb van de ander, en als de ander enige vorm van verwaarlozing hierin toont, stap ik op en loop ik verder. Ik ben niet meer dat kleine meisje die zichzelf niet kan verweren, maar ik ben het volwassen deel aan het leren om voor zichzelf op te komen hierin.
Leren, leren en nog eens leren. Zoveel lessen had ik niet gedacht te moeten incasseren op de weg naar heling hierin. Het valt me zwaar dat dit de manier is waarop ik leer niet meer te streven naar goed genoeg te zijn. Maar om te weten dat ik het altijd al ben geweest. En dat er niks mis was met mij.
Her feit dat ik nog steeds word geconfronteerd hiermee is dat ik oude verhalen mag loslaten in mijn lichaam. En de overtuiging ga voelen in mijn hele bestaan dat ik een keuze heb, en dat ik uiteindelijk wel mensen in mijn leven ga tegenkomen die mij gaan laten zien dat wanneer je in het reine komt met wie je werkelijk bent. Alles zal werken als een spiegel, en ik eerst mijn eigen spiegel schoon mag maken voordat ik weer helder kan zien wie deze mensen wel zijn.
De vlekken weg haal waarmee ik juist de verkeerde mensen aantrek, en duidelijk kan gaan zien wie er faalt om te voldoen aan mijn basis behoeftes! Want ook als volwassenen heb je een recht om behoeftes te uiten. En als de andere persoon hierin jouw het oude verhaal laat zien van jouw verleden. Neem je afscheid, en weet je ook dat je nu de kans krijgt om een nieuw verhaal te gaan schrijven.
Een verhaal waarin jij zelf voorop staat, en waarin jij nog meer terug mag keren naar je ware kern.
Want daar waar jij liefde stuurt naar alle pijnlijke plekken van je trauma's daar zal heling plaatsvinden en zal je uiteindelijk kunnen breken met wat niet voor je is bedoeld.
Liefs, Marissa
Comments