Dynamiek -
Iets in mij voelt alsof ik ben geconfronteerd met lagen, waar oude gevoelens lijken te vervagen. Waar ik gezien heb, dat ik niet verantwoordelijk ben om de ander eigenwaarde te geven, en de ander ook niet om die mij te geven.
Waarin ik nu het kind in mij mag gaan behandelen als volwassenen. En op deze manier haar betere manieren kan leren om nu om te gaan met de stortvloed van emoties die haar telkens lijken te overspoelen. Waarin constante bevestiging nodig was en op de voorgrond stond om haarzelf gewaardeerd te voelen, omdat ik altijd te horen kreeg dat het haar schuld was en dat niemand haar waardering heeft gegeven of erkenning voor haar verdriet.
Waarin de kleine marissa zich opgesloten voelden omdat ze ook opgesloten werd in een kamertje waarin ze elke keer haar schuld moest bekennen. Waar ze niet schuldig aan was. En hierdoor nooit zichzelf goed genoeg voelden door deze traumatische ervaring als kind zijnde. Waarin ze zo klein was gemaakt dat ze was gaan geloven dat ze nooit haar plek mocht innemen. En waar ze zich dus altijd heeft verstopt en vast gehouden, waardoor dezelfde uitkomst telkens weer terug kwam. Ze kwam er alleen voor te staan. En zo werd haar patroon in stand gehouden, keer op keer. Waarin ze de pijn van anderen en zichzelf is gaan dragen en achter een masker verborgen heeft gehouden. En altijd ervan overtuigd was dat ze het alleen moest doen. En als anderen haar dan verlieten werd haar angst opnieuw aangewakkerd.Â
Je kan niet van de ander verwachten om waar anderen jouw onrecht hebben aangedaan, en dit word aangewakkerd bij je. Dat degene jouw pijn wegneemt hierin. Want dan geef je in feite de ander het gevoel dat het nooit goed genoeg is wat hij of zij ook doet. Want je zal deze persoon nooit in zijn ware essentie zien, maar door een beslagen glas... Zo neemt een van de twee constant de redder of heler rol op zich. Waarin je allebij juist het slachtoffer voelt, en je ergert aan hoe de ander dit aanpakt. Wat niet tot een gezonde verbinding leidt. Dit is niet altijd iets wat bewust een keuze is, soms dan lijken twee personen nu eenmaal veel op elkaar en in plaatst van elkaar te helpen, doen ze het tegenovergestelden hierin.
Dit veroorzaakt weer opnieuw voor meer onzekerheid waarin weerstand word gecreëerd zowel richting jezelf als naar de ander toe.Ook dan juist is het gevoel dat je krijgt dat je het niet goed genoeg doet overheersend. Dit gevoel komt voort uit dat de je de ander beter wil laten voelen, maar als het ware spiegel jij je eigen onzekerheid op de ander af. Waardoor je word geconfronteerd met mezelf, en dat is ontzettend moeilijk als je nooit hebt geleerd voor jezelf te zorgen op dit vlak.
Want waar jij niet in staat bent voor jezelf te zorgen, wil je dit wel voor de ander doen? Dat is dus als water opvangen met de kraan nog open, of water naar de zee dragen. en eens dan overstroomt het, en niet op de goede manier. Maar de ander is in ware ook niet in staat om op dit vlak voor zichzelf te veranderen, zolang je er niet bewust van bent. De dynamiek die dan ontstaat komt voort uit je eigen tekortkomingen projecteren op de ander.
Van beide kanten kunnen daarin verschillende factoren spelen, zoals eigenwaarde, onzekerheid, hoe jij jezelf ziet en hoe je denkt dat anderen je accepteren. Hoe je al snel wil inspringen in een situatie waarvan je het wil oplossen waarvan je denkt dat het niet goed is voor de ander omdat je denkt vanuit je eigen gevoel, en juist dat word dan getriggerd in precies dezelfde situatie als wat jij zelf eerder hebt ervaren. Dit is een leer les voor beiden. En als je dan durft los te laten dan geef je de ander pas echt de ruimte om hier van te leren en dit in een later stadium te kunnen toepassen. Niet omdat jij jouw waarheid als het ware vormt door wat je zelf hebt ervaren. Maar doordat je het de ruimte geeft om te het er te laten zijn, op wat voor manier dan ook. En als degene in een totaal ander proces zit is dit niet goed of fout. En kan dat soms niet naast elkaar bestaan op dat exacte moment.
Waar jij zelf niet genoeg van hebt probeer je met alles wat je hebt aan de ander te geven. Waardoor je in feite al je energie weggeeft, zonder enigzins te beseffen dat je dat doet op dat exacte moment. Maar het iets is wat je doet vanuit aangeleerde coping mechanismenDe gezonde manier van elkaar benaderen valt weg, en je gaat constant please gedrag vertonen richting de ander wat niet helpend is.
Je bent niet schuldig, als Ä—Ä—n van de twee de spiegel die word voorgehouden niet of kan of nog niet in staat is dit aan te kijken. Dit is gewoon een kwestie van onvermogen omdat je dit jezelf niet hebt aangeleerd. De redders rol aannemen om zelf neer te storten. Is een opoffering die word gemaakt uit liefde denk je bij jezelf. Maar dit is niet het geval, het is uit de liefde die tekort schiet voor jezelf. En daar mag je meer van aan jezelf geven en gunnen.
Waar je aandacht aan geeft dat kan groeien, en waar je jij dan met concrete inzichten jezelf water geeft kan bloeien.
Liefs Marissa
Kommentare