De afgelopen dagen, of zeg maar de laatste weken komen er weer gevoelens van onrecht naar boven zetten. Het verdriet wat hier bij komt kijken zit diep. En in die diepte voelt het soms alsof ik letterlijk verdrink.
Er komen weer heel gedachtes bij kijken omtrend het doorvoelen hiervan. Emotie disregulatie is iets waar ik inmiddels al mee bekend ben. Dat het even stijgt naar een bepaald punt en het allemaal door elkaar loopt. Woede, verdriet, een soort van onmacht. Het gevoel dat mijn trauma's zo heftig zijn, dat het mijn gedachtes overneemt. Ook hierin durf ik eerlijk te zijn en hierover te schrijven. Een open boek zijn hoe dit voor mij voelt, en durven uitspreken hoe ik dit ervaar.
Emoties herkennen en benoemen-
Een kwestie van mijn gevoelens benoemen en uitspreken, was iets wat ik in het verleden niet vaak genoeg heb gedaan. En hier ben ik me ook van bewust geraakt de afgelopen maanden. Ik nam alles op mijn schouders en was altijd enorm streng voor mezelf hierin. Slik het maar in, en gewoon door gaan was mijn motto. Ik was de allesomvattende machine die niet kapot te krijgen was. Ik hield me in veel situaties als degene die het allemaal wel aankon, want ik moest en zal doorzetten. Ik kon me niet indenken dat ik hierin steken liet vallen. Want ik wist diep van binnen altijd dat er overal een reden voor was, een les uit de dingen te halen.
Maar het gevoel wat mij nu besluipt, brengt me juist terug naar dat donkere stukje wat ik nog steeds probeer lief te hebben in mezelf.
De woorden die worden gezegd, die pijn doen in een proces van heling. Daarin zal je worden uitgedaagd elke keer weer. Om telkens weer om te gaan met de tegenslagen die op je weg komen. Situaties die je niet kan voorzien, van mensen die de woede in je naar boven halen over wat je is overkomen. En voelen er bepaalde dingen niet goed of niet op èèn lijn met jouw visie of gedachtes.
Het vervelende is dat trauma niet iets is wat ooit verdwijnt, en ook al worden wonden geheeld. Toch blijft dit een gevoelige plek waar jij ontzettend kwetsbaar bent. Waar jij je klein voelt, en in die positie zullen je gedachtes afdwalen terug naar wat er in die exacte momenten is gebeurd. En de film die word afgespeeld alsof het gister gebeurden.
Het klinkt zo gemakkelijk als de mensen om je heen je aan raden om het te laten gaan. Je niks aan te trekken van bepaalde oordelen, en hoe anderen over je denken. Als in heb ik zelf veroorzaakt of bijgedragen aan dat er zo over me word gedacht? Wat zegt dit over mezelf of juist over hun?
Je gaat eigenlijk alles intens overdenken en reflecteren op wat als.. en daar verlies je dan ook het overzicht wat je juist had gecreëerd. Het zicht word dan troebel, en raakt wazig omdat je terug reflecteert op de dingen die al zijn gebeurd. Waar je geen vat op hebt, of daadwerkelijk enigzins nog kan veranderen.
It's your good right to stand up for yourself!
In alle situaties waar je niet de woorden vond om meteen je waarheid uit te spreken, doe je dit nu wel. En het laat je denken aan alle keren dat je dit niet deed. Dat je niet kon opstaan voor je eigen waarheid. Omdat je geloofden in alle leugens die over je werden verteld. Je voelt je ergens nog steeds onrespectvol en onjuist behandeld. En ja dat kan behoorlijk pijn doen.
Voor alle keren dat je niet in staat was jouw waarheid uit te spreken, voor alle keren dat jij je hebt laten kleineren. Voor alle keren dat jij de ander toeliet jou te pijnigen met hun kortizichtigheid. Voor alle keren dat jij niet werd begrepen.
Kijk eens naar wat die van jezelf zijn, en bedenk je dan ook dat jij jezelf mag vergeven dat jij dacht dat je zwak was. Want de waarheid is duidelijk dat ik en ook jij die dit nu leest waarschijnlijk juist heel sterk zijn.
De kracht bevind zich in jou! Daar waarin je word uitgedaagd bij jezelf te blijven. Het vereist misschien wel bepaalde superkrachten en die bezit jij.
A superpower is to stay kind in a crual world!
Dus blijf vooral sterk staan, als alles om je heen afbrokkelt. Want jij bent het meer dan waard, om in jezelf te blijven geloven. Laat je niks wijsmaken. Achter je tranen schuilt enorm veel heling. Je bent een Held in je eigen bestaan als jij jezelf beter gund dan wat jou is aangedaan. Datgene daar waar je littekens bestaan zich heeft gevormd als de tekens van een ware krijger.
It all takes a little bit more time.
En in die tijd mag je soms intens verdrietig zijn, mag je ook hieraan aandacht besteden. Mag jij jezelf laten gaan en huilen zoveel als je maar wil. En mag je even gaan zitten met al deze emoties en deze er gewoon laten zijn zoals ze bedoeld zijn.
Liefs, Marissa ♥️
Comments