top of page
Zoeken

De greep van een narcist


Mijn verhaal:


Toen ik ongeveer 17 jaar was kwam ik voor het eerst in aanraking met zogezegd een heel naar persoon. Toen er tijd wist ik nog niks van narcisme af, en was ik me van geen kwaad bewust. Ik had eerlijk gezegd totaal geen eigenwaarde of zelfliefde. Dit kwam mede door mijn pest verleden. En daardoor viel ik al snel voor zijn mooie woorden, valse beloftes en manipulaties. Het was al te laat, dit hoor ik mezelf nu zeggen tegen de mensen die me vragen waarom ik toen niks durfden te zeggen over de greep die hij op mij had. Ik was doodsbang en voelden mezelf langzaam steeds verder weg zakken. Ik werd een gevangene van de macht die hij over mij had. Geketend aan kettingen die ik maar niet wist te doorbreken. En elke keer als ik dit probeerden, kreeg ik weer een soort van schuld gevoel richting hem. Het was alsof hij precies wist in te spelen op mijn gevoel van empathie. Want als ik ook maar ergens een mening over had, of een soort van afkeuring richting hem dan was hij mij alweer een stap voor. Dit deed hij in de vorm van kwetsen, lelijke woorden gebruiken, schelden, aggressief worden en hier bij vaak ook met zijn vuist gaten in de muur slaan. Ik raakten helaas steeds meer en meer aan hem gehecht. Alsof je eigenlijk geen eigen keuze meer hebt. Je wil het niet, en toch gebeurd het. Alsof je in een misselijkmakend horror verhaal bent beland. Want aan de ene kant verafschuw je hem, en toch voel je constant aangetrokken om te blijven doen wat hij van je verwacht. Je bent in de ban van valse liefde.


De greep van onmacht -


Je voelt je machteloos, elke keer weer als hij je weet over te halen. De juiste woorden gebruikt en of lief voor je is. Ach zal het dan toch allemaal wel meevallen denk je in het begin. Niet wetende dat het alleen maar van kwaad tot erger zou worden naar mate de tijd verstrijkt. Steeds meer en vaker kwam zijn ware gezicht tevoorschijn als we alleen waren. De momenten waarop ik me steeds onveiliger begon te voelen. Angst voor wat me nu weer te wachten stond. En elke keer werd het duidelijk dat ik geen eigen bestaans recht meer had. Hij vervreemden mij totaal van mijn ouders, en hij begon steeds vaker mij te overheersen hierin. Achteraf gezien kreeg ik zelfs van mijn ouders te horen dat hij achter mijn rug de telefoon had opgepakt en hun had verteld dat ik niet meer naar huis zou komen. Terwijl hij natuurlijk tegen mij iets heel anders zei. Leugens, ja die waren er genoeg. En dan te bedenken dat ik hem geloofden? Hoe stom kan je zijn. Maar je wist niet beter dan te geloven wat hij zei. Deed je dit niet dan kon je weer een aggressief persoon verwachten. Dus ik hield me vaak in, zei niks en was me ervan bewust dat ik niks meer te zeggen had. Nee was geen woord wat in zijn woordenboek bestond. En als ik aangaf dat ik bepaalde dingen niet prettig vond, bijvoorbeeld op seksueel vlak, dan werd ik de grond ingetrapt. Dan kwam zijn zwarte kant het meest naar voren. En dus gaf ik vaak maar toe. Hierdoor ben ik ook meerdere keren seksueel misbruikt in de relatie. Ik voelden me vies, gebruikt en totaal ongeliefd. Terwijl ergens dacht ik toch echt dat er liefde was. Ik kreeg een verdraaid beeld hoe een man met een vrouw hoorden om te gaan. Ik was note bene nog niet eens volwassen, ik was een jongvolwassene die dit helemaal niet wilden meemaken. Ik kreeg steeds vaker moeite met mijn eigen spiegelbeeld, ik herkenden mezelf niet eens meer. Ik was het slachtoffer en hij de dader. Toch bleef ik keer op keer maar terug gaan naar hem. Het dreef mijn ouders tot waanzin. En ze waren inmiddels ook bang mij voorgoed kwijt te raken aan hem.


Een hel aan situaties -


Om maar wat dingen te benoemen die zijn gebeurd: bedreigingen met onder andere een mes gericht op zichzelf en mijn moeder.

Bedreigingen met een mes waarop hij zei dat als ik het niet meer zag zitten ik dan maar uit het leven moest stappen. Aggressieve houding als ik niet toegaf op zijn seksuele lusten wat vervolgens uitliep op hele lelijke scheldwoorden, waardoor ik vaak zo bang was dat ik de kamer uitvluchten. Leugens over wanneer hij naar huis moest, dat hij thuis zo slecht werd behandeld en hij zelf bang was. Natuurlijk was dit helemaal niet zo, en kwam de waarheid al snel naar boven toen zijn moeder uitsprak hoe zijn gedrag was. Leugens gingen als vanzelf voor hem. En hij voelden zich ook nooit schuldig erover. Hij deed nooit iets verkeerd, in zijn ogen was hij namelijk het slachtoffer.



Hoe breek je de band -


De band doorbreken met een persoon die zo goed op je gevoel kan in spelen is niet gemakkelijk en dat is nog zacht uitgedrukt. Het is verschrikkelijk moeilijk om je hieruit te verwijderen. En is bijna onmogelijk als je geen hulp van buitenaf ontvangt. Nadat mijn moeder steeds vaker begon op te merken hoe hij zich gedroeg en hoe ik eronder begon te lijden is ze ingesprongen. Het openenden mijn ogen voor lang genoeg zodat ik al het contact met hem kon verbreken. Hij begon me onder andere te stalken, door mij constant te bellen. Begon mij zwart te maken online. En de meest haat dragende dingen te zeggen. Ik zou hier niet zomaar vanaf komen, en hij zou er alles aan doen om mijn leven kapot te maken. Alsof hij nog niet genoeg kapot had gemaakt?



De schade die is aangericht -


Gebroken bleef ik achter, veel had ik verzwegen en mijn ouders wisten de helft niet van wat er eigenlijk allemaal was gebeurd. Ik durfden niet, ik schaamden mezelf zo erg dat ik liever alleen deze last zou dragen. Jaren en jaren gingen voorbij en ik ontwikkelde een dwang neurose, genaamd skin picking disorder. Niet wetende dat dit in verband stond met mijn verborgen emoties die ik had weggestopt rondom de situatie van de trauma's die ik had opgelopen. Ging ik ook dit verbergen. Ik stond soms uren voor de spiegel mijn huid te checken op oneffenheden. Ik kon mezelf compleet verliezen in het uitknijpen van puistjes. Ik beschadigden mijn huid en had niet eens door dat ik aan het vluchten was voor de realiteit. Ik wilden gewoon even weg van alle pijn, en in de tussentijd deed ik mezelf pijn. Ik was teleurgesteld in mezelf als die gebeurden. Ik schaamden me voor mezelf. Twee dingen die gerelateerd stonden aan het trauma wat ik had opgelopen. Ik was niks meer waard, ik was een hoopje ellende.. dat waren de woorden die constant in mijn hoofd zich herhaalden. Alsof hij er nog steeds was, en tegen me stond te schreeuwen. Alsof hij zelfs nu vat op mij had, een soort van duisternis die in mij doorleefden zelfs nu hij uit me leven was. Ik begon mezelf steeds vaker te isoleren, kwam de deur niet meer uit en met een kapotte huid ging ik ook niet meer naar feestjes of verjaardagen. Niemand mocht weten dat ik mezelf dit aandeed.

10 jaar heb ik met deze verschrikkelijke dwangneurose geleefd, het had met net zoals hij in zijn macht. Het was mijn enige uitvlucht voor alles wat ik voelden. Mijn emoties waren te veel, te heftig, te pijnlijk.


Herstellen en verder gaan -


De angst bleef, en er was geen dag dat ik niet bang was dat hij me zou komen opzoeken, verder stalken of simpelweg me ergens zou gaan achtervolgen. Dit gebeurden niet, en toch was het trauma een soort trigger geworden, en liep ik vaak overal te kijken of hij er niet was. Tot in hij ineens na jaren verscheen in de stad waar ik aan het werk was bij Douglas. Mijn lijf verstijfden en ik wist mezelf geen houding te geven. Het liefst wilden ik vluchten, verdwijnen. Maar dat kon niet, ik moest mezelf groot houden. Niet laten blijken dat het mij nog wat deed. Ik was note bene aan het werk, en mijn collega's wisten niks van wat ik had meegemaakt. Verdrietig maakten het mij, want ik voelden me zo ontzettend alleen hierin. Het besef bleef hangen, alle pijn was er nog steeds. Het was als een wond die opnieuw werd open gehaald, die nog niet eens was hersteld. Ik zat die periode al niet lekker in mijn vel, en kwam hierna in burn-out terecht, wat omsloeg in een depressie. Voor het eerst gaf ik aan mezelf toe dat het teveel was geworden. Trauma op trauma wat ik had opgeslagen in mijn lichaam begon zijn tol te eisen. Maar ik wilden toch helemaal geen hulp? Ik kon die prima zelf oplossen, teminste dat dacht ik toen nog voor een tijdje. Niks was minder waar, ik kon het niet meer alleen. Ik stopten met werken, en gaf mij baan op bij Douglas om in therapie te gaan en zo kwam ik door een collega bij een hele fijne psycholoog terecht.


Therapie en EMDR -


Ik wilden me niet zwak voelen, therapie was voor mensen die niet sterk genoeg waren. Ik zat toen ook nog eens in een relatie die niet tot behoren functioneerden. En die ook totaal niet gezond voor me bleek te zijn. Maar is het heel gek dat ik alweer koos voor iets wat niet goed voor me was? Ik wist allicht niet beter, en voor mij was liefde een soort van ellendig iets geworden waarbij ik dacht dat als ik maar alles deed wat de ander van mij verwacht ik dan waardering terug zou krijgen. En die waardering was gebaseerd op mezelf precies zo gedragen als dat de ander van mij verwachten. Geen eigen mening hebben want dat is fout, grenzen aangeven leidt tot aggressief gedrag en manipulaties. Jezelf op de eerste plek zetten, nee joh dat bestond niet bij mij. Ik was zo beschadigd, dat dit mijn overtuigingen waren geworden. Ik wilden niet alleen ervoor staan, dus zocht ik keer op keer naar bevestiging van partner of om me heen. Ik wist niet wanneer ik iets goeds deed. In mijn ogen was alles fout. Tijdens de therapie sessies, werd al snel vastgesteld dat ik een angststoornis, ptss en een depressie had. Jeetje, een hele waslijst aan diagnoses. Wat moest ik daar nu mee? Ik was in shock.. ik wilden dit helemaal niet. Ik had helaas geen keuze, en begon me langzaam te realiseren dat ik aardig wat emoties en gevoelens had onderdrukt. Dit kwam het ergste naar voren tijdens de emdr sessies. Ik had mijn kracht verloren om voor mezelf op te komen. Door de angst die alles was gaan overheersen. Ik voelden me klein en verloren. En eerlijk gezegd denk ik dat ik ondanks alles therapie nooit volledig ben geheeld toen er tijd teminste. Ik was er helemaal nog niet klaar voor om echt aan de slag te gaan met mezelf. Ik durfden niet dieper te gaan dan de oppervlakte bang voor wat er zich allemaal schuil hield aan wat ik zo erg had geprobeerd te vergeten.


En dan komen we aan bij het nu.

Hoe gaat het nu met mij?


Heb ik nog steeds triggers ? Ja die bestaan helaas nog steeds. Schreeuwen, stem verheffen, aggressief enige vorm van mezelf in gevaar voelen of onveilig kan hierin al een alarm signaal brengen in mijn lichaam. Bepaalde woorden, scheldwoorden of dingen die mij naar beneden halen. Inmiddels kan ik beter mee om gaan dan eerst, en de plekken of stad waar ik eerst niet durfden te komen zijn niet meer een vermijding al kom ik er nog steeds niet graag. De herinneringen zijn langzaam aan op de achtergrond verdwenen, maar er hoeft maar wat te gebeuren en ik ben terug in het verleden. Dat is de schaduw zijde van ptss. Het kan lang goed gaan als je niet word getriggerd. Maar het kan helemaal fout gaan als dat wel gebeurd. Toch merk ik dat ik nu pas in mijn helingsproces het durf te voelen, ik durf te kijken naar mijn pijn. Ik omarm het meer en meer, ik ren er niet meer voor weg. Wetende dat ik nu veilig ben, ik hoef niet meer te vluchten. Het is goed zo, denk ik bij mezelf. Je hebt het "overleeft". En leven is wat ik wil, niet overleven.


Pak vast, jouw kracht -


Het krachtigste wat je kan doen voor jezelf is jezelf troosten. Geef jezelf de mogenlijkheid te zien dat het jouw schuld niet was. Je mag jezelf vergeven. Je mag ook weer verder gaan met jouw leven. Wetende dat je nu een keuze hebt die je toen niet had. Je bent nu sterker geworden dan wie je voorheen was. Want je ziet nu je waarde in. Ook al duurden dat vast langer dan je had verwacht. Het is niet erg dat je er langer over doet her terug te vinden. Het belangrijkste is dat jezelf weer ziet staan. Als de mooie persoon die je van binnen bent. En ook al heb je nu interne littekens. Dit maakt jou nog steeds geen minder mens.


Because when you survived something that once made you survivor. You also become your own savior.


Liefs, Marissa ❤️



95 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

Comments

Rated 0 out of 5 stars.
No ratings yet

Add a rating

Word lid van mijn mailinglijst

Bedankt voor het vertrouwen.

©2024 door MENTTALIS. Met trots gemaakt met Wix.com

  • X
  • Instagram
bottom of page