De laatste tijd heb ik niet veel meer geschreven, en dit heeft helaas ook zo zijn redenen. Waarin ik veel geschreven heb over mijn trauma's verwerken en het helen van bepaalde patronen. Ben ik ook tot de conclusie gekomen dat de strijd die ik heb geleverd en de energie die het mij heeft gekost mij totaal heeft uitgeput. Zowel lichamelijk als mentaal merk ik dat ik wat uitgeblust ben geraakt. En dit schrijf ik niet om negatief te zijn, maar juist om toe te geven aan dit gevoel.
Het omarmen van mijn emoties is iets waar ik voorheen met een verre boog omhoog ging. Het verdoven van en het niet willen voelen was hierin de stand van overleven en ik merk nu pas dat ik op het randje van instorting heb gestaan voor een hele lange tijd was het ergens als touwtrekken en mezelf elke keer weer net over dat randje balanceren. Maar nu ik verhuisd ben naar mijn nieuwe huisje, ervaar ik pas wat fysieke en mentale bedreiging met je doet.
Het weegt zwaar, en het komt er altijd pas uit als je weer in een omgeving bent waar je je veilig voelt. De emoties van verdriet en pijn en vooral onbegrip hoe sommige mensen kunnen zijn is toch wel iets wat bij mij veel onrecht oproept. Een gevoel wat altijd sterk binnen komt bij mij, en waar ik zelf niet goed tegen kan.
Het feit dat ik noodgedwongen binnen een korte periode heb moeten verhuizen was een mega grote verandering voor mezelf. Èèn waarvan ik niet had gedacht dat het mij zou lukken. Maar achteraf gezien was het èèn van de beste keuzes die ik in lange tijd heb gemaakt. Om mezelf echt weer te gunnen om een nieuwe start te maken, in een huis waar ik me veel meer echt "Thuis" voel.
Rust en structuur creëren -
Wat ik vooral nu erg aan het doen ben is mijn ritme weer terug op orde brengen. Zo ben ik begonnen met vroeger mijn bed in te gaan en toe te geven aan mijn vermoeidheid als ik het voel opzetten, ook hierbij ga ik dus tussen 10 a 11 uur slapen en sta ik in de ochtend tussen 8 en 9 op. Soms ben ik al wat eerder wakker en blijf ik dus niet liggen om terug in slaap te vallen. Ik merk dat dit me eigenlijk wel erg goed doet, en dat ik op die manier ook heel erg opmerk dat ik weer meer rust en ruimte ervaar om me echt te richten op mijn mentale herstel. Stapje voor stapje ga ik weer langzaam de draad oppakken en weer verder bouwen aan opnieuw plannen maken om mezelf de tijd te gunnen om mijn energieniveau weer wat op te bouwen.
Hoe ik nu mijn energie verdeel -
Alhoewel ik dus laag ik mijn energie zit probeer ik nog steeds elke dag met goede moed te doen wat ik kan, en dit te accepteren. Wat rustiger aan doen hoort hier dan ook bij, en dingen echt plannen doe ik niet meer. Ik zie vaak aan hoe ik me die dag voel en hierop pas ik mijn dagschema zogezegd aan. Het is vaak wel frustrerend als je lichaam niet meewerkt, en als je toch eigenlijk meer wil doen dan dat je daadwerkelijk kan. Maar ik heb ook gemerkt dat als ik mezelf eraan over geef, dat ik ook weet dat dit maar een fase is die ook weer over zal gaan. Het feit dat ik nu vroeger opstaan geeft mij iets meer de ruimte om stil te staan bij wat ik wel heb, en tot nu toe heb bereikt. Ook al sta ik nog niet waar ik zou willen staan. Het zijn wel telkens besef momentjes dat er genoeg dingen zijn waar ik wel dankbaar voor kan en mag zijn. Het doseren van, en het mezelf gunnen dat zijn de dingen die er toe doen nu voor mezelf.
"Once you can offer yourself a kind word, and a soft place to recover from all the hurt, you can also rebuilt all the things you lost"
Want waar we dingen zien als verlies, kunnen we ook winst halen uit waar we vandaan komen.
En waar een wil is daar is een nieuwe weg die we kunnen bewandelen. Misschien is tot stilstand komen niet verschrikkelijk maar een mogenlijkheid om onszelf weer aan te durven kijken. Om daar waar we tekortkomingen zien, volmaaktheid te voelen. En daar waar we denken te falen, we juist gewonnen hebben.
Tijd gewonnen om weer opnieuw te bouwen aan een stevige fundering. Om te leven met hoop in ons hart en de moed hebben om zelfs in vermoeidheid te geloven dat onze energie uiteindelijk weer terug keert.
Misschien niet vandaag, misschien niet morgen. Maar daar waar we zicht houden op de toekomst kan je ook zicht blijven houden op hoe we een nieuwe realiteit creëren voor onszelf.
If you can see the future, you can picture yourself in a different surrounding. One where you are the captain of your own luck and faith
Herkenbaar wat ik schrijf? Vast wel voor sommige en we are all human after all dus hou je hoofd omhoog en je schouders recht. Want wat het leven ook naar ons toe gooit, we gaan door.
En soms zijn je benen of je voeten te moe, weet dan dat je ze mag laten rusten tot je weer voelt dat je ze kan gebruiken.
Liefs, Marissa ❤️
Comments