Acceptance-
Het accepteren van de schaduw en de lichte kanten in jezelf. Beide zijn waardevol om te leven vanuit jouw authentieke zelf.
Durf jij soms kennis maken met de schaduwkant van wie je echt bent. De kanten van jezelf die je hebt weggestopt omdat je dacht dat deze niet hoorden bij het wenselijke gedrag wat van je werd verwacht?
We zijn nogal snel geneigd om juist deze dingen van onszelf weg te stoppen in een hoekje. Onder het tapijt te vegen, en te doen alsof deze niet bestaan.
De zogezegde kanten van jou waarvan je hebt geleerd dat ze niet worden getolereerd.
Dit gebeurd al snel wanneer we in onze kindertijd gaan leren dat als we gehoorzaamheid vertonen, lief zijn en luisteren we liefde zullen ontvangen en geaccepteerd worden.
Je schaduwkant is dus een soort vuilnisbak waar alle eigenschappen in verdwijnen , waarvan je van jongs af heb geleerd dat ze niet goed zijn.
Uitbundigheid, niet gehoorzaam zijn, trots, op de voorgrond zijn, druk gedrag, uitgesproken mening hebben, emotioneel/ gevoeligheid vertonen, emoties zoals boosheid.
We creëren een bepaalde beperktheid in hoe we ons gaan op stellen en gedragen.
Want wat als anderen ons anders misschien wel minder leuk gaan vinden?
maar toch vaak bedenk ik bij mezelf en jij misschien ook wel dat we juist dit soort dingen op latere leeftijd alsnog proberen te veranderen aan onszelf. Zo verdwijnt onze authentieke zelf, degene die zo puur als je word geboren langzaam aan naar achtergrond toe.
Iedereen, en wij allemaal proberen op die manier naar de buitenwereld toe zo veel mogelijk volmaakt over te komen. Kijk alleen al naar wat je ziet op social media, perfecte levens met rijkdom, het gras is zogezegd altijd groener aan de overkant. (Want natuurlijk niet zo is)
Maar dit gaan we wel denken als we alleen de mooie kanten zien van wat anderen met ons online delen. Als ik eerlijk naar mezelf kijk dan ben ik hier zelf pas een aantal jaar helemaal volledig uitgestapt. Je merkt dat je pas kan onderscheiden van de menigte als je durft te gaan staan voor je eigen waarheden, jouw gras water geeft en gaat opbloeien als jij de verandwoording neemt over hoe je eigen leven eruit ziet.
Ik begon langzamerhand te begrijpen dat je jezelf niet kan vergelijken met peren als je een appel bent. Klinkt misschien grappig maar wat ik daarmee eigenlijk bedoel is dat iedereen anders is en niemand hetzelfde proces of leven doorloopt. Gun jezelf gewoon dat jij het op jouw manier mag en kan doen.
Vaak was ik zelfs jaren lang depressief of terneergeslagen als ik keek naar wat anderen zogezegd hadden of de kwaliteiten die hun toonden en ik niet in mezelf vond. Waarom kunnen hun wel het succes bereiken waar ik naar verlang? Waarom lukt hun het wel die perfecte relatie te hebben, en lijkt het telkens alsof ik hier ben alleen maar om mijn hart telkens opnieuw te breken?
Ik was een soort van project van mezelf geworden, waarin ik constant aan het freubelen was aan de onvolmaakteheden waarvan ik dacht dat als ik ze maar zou verbloemen, een mooier jasje eromheen zou doen. Dat anderen niet zouden merken dat ik vanbinnen altijd onzeker was over wie ik werkelijk wilden zijn of was.
Jaren lang was ik mezelf kwijt, ik leefden in de duisternis van alles wat ik in werkelijkheid niet was.
Ik was een wandelende marionet geworden die je kon bedienen met touwen, en vooral in relaties was ik dienstbaar als de fixer.
Waarin ik eerlijk gezegd ook gewoon niet geconfronteerd wilden worden met mezelf.
Ik liep mezelf dan ook vaak voorbij en was niet verbonden met mijn authentieke zelf.
Maar al datgene wat je zo hard probeert te verbergen zal zich telkens opnieuw aan je opdringen tot je er wat mee gaat doen.
Het herhaalt zich constant dat je er vrede mee kan sluiten.
Want waar zijn we eigenlijk bang voor? Wat is ons grootste angst?
Die van mij was om het buitenbeentje te zijn, dat lelijke eendje die zwart was en buiten de normale kring stond van de zogezegde normale mensen?
Maar wat is dan normaal, wat als je juist daar waar jij dacht anders te zijn gewoon al die tijd de mogenlijkheid had om jezelf te accepteren.
You can not expect to be accepted when you are trying to be someone else.
Daar waar jij hebt geprobeerd een ander te zijn, werd je steeds verder verwijderd van wie je eigenlijk in je kern was. En heb jij jezelf de mogenlijkheid ontnomen te ontdekken hoe leuk mens je bent.
In mijn naaste omgeving heb ik heel vaak dus mezelf achteruit gesteld. Ik was van binnen ontzettend eenzaam en twijfelden aan alles. Omdat ik niet deelden met mensen hoe ik me echt voelden. Kwam dit vaak tot uiting in boosheid, ik durfden niet eerlijk te vertellen wat ik niet fijn vond of wat ik verlangden van de ander. Waardoor ik dus allerlei maskers had, voor elke gelegenheid had ik er wel èèn, je snapt dat ik hierdoor natuurlijk steeds meer verwijderd raakten van wie ik was. Ach ik wist eerlijk gezegd vaak zelf niet meer wie de persoon was achter het masker. Wat ik wel wist is dat ik als de dood was voor een eventuele afwijzing, en dat dit ervoor zorgden dat ik maar deed dat het beter was op deze manier.
Gevormd door allerlei omstandigheden, trauma's en gebeurtenissen. Raak je steeds verder de weg kwijt, als lopend op een pad wat je leidden naar een dicht begroeid bos en je jezelf bezeerden om je weg te zoeken door de brandnetels.
Want we zijn als mens al snel geneigd onze kwetsbaarheid juist niet te laten zien, of zo ver te ontkennen en te verbergen dat we vergeten onzelf de vraag te stellen waarom we dat doen.
Zijn we bang voor afwijzing? Of rennen we voor onszelf weg in de angst dat anderen ons zullen verlaten?
Terwijl we al die tijd wel juist daar onszelf verlaten, en achterlaten in de kille kou. Waar we te maken krijgen met depressies, onrust, angst, leegte, verdriet, onzekerheid en in ons hoofd gaan lopen piekeren waarom we maar niet het leven leidden dat ons wel echt voldoening zou kunnen geven.
Jouw schaduwkant, zoals jij nu bent is dus een resultaat van buitensluiting. Je bent jezelf gaan aanpassen naar wat anderen van jou verwachten. Jezelf durven zijn, of zijn wie je bent is pas mogelijk als je alle facetten van jezelf kunt toelaten, ook de minder mooie.
In het leven krijgen we dan ook vaak het maken met dat de dingen zwart of wit zijn, lelijk of mooi, goed of fout. Niks is minder waar, als je door deze trucjes heen kan gaan kijken. Als deze veronderstellingen allemaal èèn grote onzin zijn. Zul je zien dat er tussen zwart en wit een grijs gebied bestaat. Dat alles op zijn eigen manier een bepaalde schoonheid heeft en dat goed en fout niet bestaat. En dat fouten leer lessen zijn, en dat goed niet persee iets hoeft te zijn wat bestaat onder perfect de dingen te doen.
Na jaren van ontelbare situaties kom jij degene achter het masker ooit weer eens tegen. Het moment dat je besluit ze allemaal weg te gooien en gaat reflecteren op wie je bent geworden. Dat is het moment waarop je verdriet in de ogen kijkt. Ken jij jezelf wel echt goed genoeg? Het moment dat je opnieuw moet gaan leren om jezelf te gaan zien vanuit een nieuw beeld, waarin je mag gaan zien dat je zelfbeeld is ontstaan vanuit ontkenning.
Je kan je koers niet veranderen, als je niet durft te roeien met jouw eigen onvolmaaktheden.
So just be YOU! Met alle kanten vanzelf! Want je bent al volmaakt.
We moeten onszelf alleen toestaan om het allemaal in onszelf te laten bestaan. Bent niet bang voor je negatieve kanten, maar omarm deze op dezelfde manier als je positieve kanten.
Zie succes niet als iets wat je nodig hebt, of dat je moet winnen om niet te verliezen. Alles heeft twee kanten, en ook jij bestaat daar uit.
Het is de kunst om jezelf dus nergens meer op af te rekenen. Maar om jezelf volledig te accepteren zoals je bent, en daarin al je zwakke en kwetsbaren kanten in te betrekken.
Hoe zien schaduwkanten eruit?
Ik heb er al wat over verteld, maar hier even een kort lijstje met wat voorbeelden.
Angst om afgewezen of gekwetst te worden. Dus vermijdt jij intieme relaties of daadwerkelijke connecties. En bouwt een muur om je heen op.
Angst om beoordeeld te worden op je uiterlijk. Dus ben je overmatig bezig met hoe jij eruit ziet.
Angst om ‘niet goed genoeg te zijn,’ oftwel op werk of relatie gebied. Dus ben je altijd bezig met jezelf te bewijzen.
Angst om kritiek te geven of te krijgen. Je neemt hierbij constant een verdigden houding aan, en hebt moeite met jouw waarheid uit te spreken.
Angst om verlaten te worden. Dus blijf je in relaties hangen die helemaal niet goed voor je zijn.
Angst om emoties te laten zien. Dus zal je jouw boosheid verdriet of schaamte onderdrukken.
Heb jij zelf weleens nagedacht over deze zogezegde schaduwkanten?
Wat stop je weg, of durf je niet te laten zien als je van mening bent dat anderen daar wat van zullen vinden?
Ga weer staan voor wie je werkelijk bent. En kom in verbinding met jezelf!
Liefs,
Marissa
Comments